ΜΕΡΟΣ
ΠΡΩΤΟ
ΑΝΑΠΤΥΞΗ
ΤΩΝ ΠΟΛΥΤΙΜΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΑΛΗΘΕΙΩΝ
Η
ΠΡΩΤΗ
ξεχασμένη ΜΕΓΑΛΗ
ΑΛΗΘΕΙΑ είναι,
ότι ο άνθρωπος, αυτή η κορυφαία ύπαρξη
πάνω στη γη μας, δεν είναι μόνο τα τόσα
κιλά κρέας που ζυγίζει, αλλά έχει μόνο
αυτός απ΄όλα τα άλλα όντα πάνω στη γη,
και τη πνευματική
προσωπικότητα,
δηλαδή την ανθρώπινη ψυχή – που είναι
ο κυρίως άνθρωπος – και είναι άϋλη,
δηλαδή δεν έχει υλική υπόσταση και
γι΄αυτό δεν είναι ορατή απ΄τα ανθρώπινα
μάτια. Η πνευματική αυτή προσωπικότητα
δημιουργεί ένα αγεφύρωτο χάσμα, που
χωρίζει τον άνθρωπο από τα άλλα όντα. Η
πνευματική αυτή προσωπικότητα διευθύνει
το σώμα, σκέπτεται και δίνει ζωή στην
αξιοθαύμαστη σύνθεση των σωματικών,
εσωτερικών και εξωτερικών οργάνων του,
και αυτό αποδεικνύεται από το ότι, μόλις
η προσωπικότητα αυτή χωριστεί απ΄το
σώμα, το σώμα νεκρώνεται, πεθαίνει. Αλλά
η πνευματική ύπαρξη, επειδή δεν είναι
υλική, μένει αθάνατη,
γιατί δεν ισχύει γι΄αυτήν ο νόμος της
φθοράς, που ισχύει όμως για το ανθρώπινο
σώμα.Kαι
ας ξέρωμε ότι όταν πεθάνει ο άνθρωπος
τον περιμένουν δύο κυβικά μέτρα γης τα
οποία θα καλυφθούν από χώμα και δεν
πρόκειται να πάρει μαζί του ούτε όσα
τυχόν κληρονόμησε, ούτε όσα τυχόν με
οιονδήποτε τρόπο στη ζωή του απέκτησε
και θα δώσει λόγο τω πράξεών του στο
Δημιουργό του Παντός. Η προσωπικότητα
αυτή έχει και το μεγαλειώδες στοιχείο
της ανθρώπινης συνείδησης,
που ελέγχει τις πράξεις μας, γιατί απ΄τις
επιδράσεις που δέχεται η προσωπικότητα
αυτή, άλλες είναι κακές και άλλες καλές.
(*)
Ο Καθηγητής Αλέξανδρος Τσιριντάνης
ήταν επίσης αριστούχος της Νομικής
Σχολής του Πανεπιστημίου του Αμβούργου
της Γερμανίας από το οποίο πήρε και την
τιμητική διάκριση τον « Μέγα ΄Επαινο»
τον οποίο κορνιζομένο τον είχε αναρτήσει
σε τοίχο του διαμερίσματός του στον 4ο
όροφο της πολυκατοικίας επί της οδού
Λυκαβηττού 29 στην Αθήνα.
(**)όπως
το σπουδαίο σε κοσμοθεωριακά θέματα
βιβλίο του «Για μια πορεία με επίγνωση»
Γι΄αυτό
και ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τις
πράξεις του και τις παραλείψεις του.
Και επειδή ο άνθρωπος έχει τη συνείδηση,
γι΄αυτό είναι και ο μόνος που μπορεί
και πρέπει να κάνει αυτοκριτική. Γιατί
είναι φυσικό να δώσει λόγο των πράξεών
του και των παραλείψεών του, στον
Δημιουργό του Παντός.
Και η συνείδηση αυτή, επιπλέον, αποδεικνύει
και την ύπαρξη του πνεύματος, γιατί ο
άνθρωπος μπορεί και υποτάσσει τα ένστικτά
του όταν η συνείδησή του το απαιτεί.
Αλλά η πιο χαρακτηριστική εκδήλωση της
συνείδησης που αποδεικνύει την ύπαρξη
του πνεύματος, είναι ότι
και
σε ανθρώπους που είναι υλιστές-ιδεολόγοι,
παρόλο που είναι υλιστές, θυσιάζουν τη
ζωή τους χάριν των ιδεών τους, όταν οι
αρχές της ιδεολογίας τους το απαιτούν.
Αλλά
ο άνθρωπος, το αριστούργημα αυτό του
Δημιουργού του Παντός, με την ανεκτίμητης
αξίας αθάνατη πνευματική προσωπικότητα,
είναι ανεξάρτητος από ηλικία, φύλο,
φυλή, χρώμα, θρησκεία, μόρφωση, από το
αν είναι νήπιο ή ώριμος άνθρωπος
,πλούσιος ήφτωχός, ελεύθερος ή
φυλακισμένος, άγιος ή εγκληματίας. Και
γι΄αυτό πρέπει η αγωγή και η καθοδήγηση
της προσωπικότητας του ανθρώπου, να
γίνεται με μεγάλη προσοχή
και υπευθυνότητα
και να αρχίζει απ΄την παιδική του ηλικία,
ώστε τελικά να βρεθεί στο ανώτερο επίπεδο
που του ταιριάζει.
Η
ΔΕΥΤΕΡΗ
ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΗΘΕΙΑ
είναι, ότι αυτή η
πνευματική
προσωπικότητα
βρίσκεται σήμερα σε μεγάλη
ηθική κρίση και κατάπτωση.
Όλοι μιλάνε μόνο για οικονομική κρίση.
Αλλά και η οικονομική κρίση είναι
συνέπεια της ηθικής κρίσης που υπάρχει.
Και η ηθική κρίση, είναι αποτέλεσμα του
υλιστικού τρόπου ζωής, που άρχισε πριν
από τον 19ο
αιώνα και δυνάμωσε τον 19ο
αιώνα, με την υλιστική θεωρία του Χαίκελ
και των συνεργατών του. Μολονότι δε ο
μεγάλος ειδικός επιστήμονας Hans
Driesch
- που τον προώριζε για διάδοχό του ο
Χαίκελ - απέδειξε το εσφαλμένο της
υλιστικής θεωρίας, οι Ευρωπαίοι συνέχισαν
να έχουν τον υλισμό της πράξης στη ζωή
τους, που δεν δέχεται καμιά πνευματική
αξία και που κατέληξε στην εποχή μας να
υπάρχουν πολλοί αδίστακτοι κερδοσκόποι,
που αποβλέπουν μόνο στο χρήμα και δεν
τους ενδιαφέρει αν με τον τρόπο αυτόν
εξουθενώνονται πολλά κράτη.
Αιτία,
λοιπόν, της μεγάλης ηθικής κρίσης είναι
οι υλιστικές αντιλήψεις και ο υλιστικός
τρόπος ζωής,που επεκτάθηκε σ’ όλο τον
κόσμο και δεν δέχεται την ύπαρξη, ούτε
πνευματικής προσωπικότητας, ούτε
συνείδησης, ούτε Θεού και πνευματικών
αξιών, παρά μόνο το χρήμα που έγινε η
νέα καταφυγή του ανθρώπου. Ενώ το χρήμα
είναι μεν απαραίτητο στον άνθρωπο, αλλά
ως υπηρέτης
του ανθρώπου για την ικανοποίηση
ωρισμένων αναγκών του και όχι ως αφεντικό.
Γιατί όταν είναι αφεντικό, οδηγεί στη
ζωώδη ικανοποίηση του στομαχιού και
των ενστίκτων, που έχουν οδηγήσει στο
να είναι γεμάτα τα καθημερινά Δελτία
της Αστυνομίας από διαρρήξεις, κλοπές,
ληστείες και παντός είδους εγκληματικότητα.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτά αλλά και η
νομιμοποιηση της ανήθικης και επαίσχυντης
πράξης. Σε μερικά όμως κράτη η απόπειρα
νομιμοποίησης της ομοφυλοφιλίας ευτυχώς
ναυάγησε από τις έντονες διαμαρτυρίες
των αρμοδίων και την απειλή του αφορισμού
τους από εκπροσώπους της Εκκλησίας.
Αλλά
εκτός αυτού,υπάρχει και μια άλλη εκδήλωση
αυτής της μεγάλης ηθικής κατάπτωσης
που είναι η εμπορία βρεφών και μικρών
παιδιών. Δηλαδή υπάρχουν οργανωμένα
συνεργεία τα οποία έχουν ασκηθεί στο
να αρπάζουν εντέχνως βρέφη και μικρά
παιδιά και να τα πωλούν πολύ ακριβά σε
οικογένειες ευπόρων και πλουσίων που
δεν έχουν παιδιά. Γι' αυτό πρέπει να
έχουν μεγάλη προσοχή όσες μανάδες
πηγαίνουν τα παιδιά τους σε παιδικές
χαρές, να είναι παρόντες τουλάχιστον
δυο συνοδοί ή δύο στενοί συγγενείς ή σε
παιδικούς σταθμούς να προτιμούν αυτούς
που είναι φραγμένοι με υψηλά και σιδηρά
κάγκελα με ελεγχόμενη είσοδο και έξοδο.
Και
αυτό το ηθικό κατρακύλισμα, με τις πολύ
οδυνηρές του συνέπειες, πρέπει πλέον
να σταματήσει.
Πώς
όμως θα σταματήσει;
Στο
σημείο αυτό θα μας βοηθήσει το τί έλεγε
ο αείμνηστος διαπρεπής Καθηγητής της
Νομικής
Σχολής
του Πανεπιστημίου Αθηνών Α.Ν. Τσιριντάνης.
Έλεγε, λοιπόν, ότι ο σωστός άνθρωπος,
έχει τέσσερα χαρακτηριστικά, που τα
ωνόμαζε μάλιστα και «αξιώματα», γιατί
δεν επιδέχονται συζήτηση. Και αυτά είναι
η ελευθερία, η ειλικρίνεια, το ψυχικό
ανέβασμα και ο αγώνας.
Για
την αντιμετώπιση, λοιπόν, της μεγάλης
ηθικής κρίσης, που είναι ένα μεγάλο
ηθικό κατέβασμα, εκείνο που χρειάζεται
είναι ένας συνεχής αγώνας για το ψυχικό
ανέβασμα και του εαυτού μας και των
συμπολιτών μας. Που σημαίνει, να φύγουμε
από μια ανεύθυνη ζωή και να αντιμετωπίσουμε
τη ζωή με περισσότερη σοβαρότητα και
υπευθυνότητα. Και αυτό πάλι σημαίνει,
να αγωνιζόμαστε για μια ζωή τίμια, χωρίς
υποκρισίες, με δικαιοσύνη, επιμελή
εκτέλεση του καθήκοντός μας απέναντι
στους νόμους του κράτους και για το καλό
της Πατρίδας μας. Επίσης ,το ενδιαφέρον
για τον συνάνθρωπο με αλληλεγγύη και
ανθρωπιά. Ακόμα, και ένα τηλεφώνημα
ενδιαφέροντος και συμπαράστασης προς
ένα ασθενή συγγενή ή φίλο. Στην εποχή
μας, όμως, η αλληλεγγύη προς τους άλλους
συνανθρώπους μας, πρέπει να γίνεται με
πολλή προσοχή και σύνεση, γιατί, δυστυχώς,
στην κοινωνία μας υπάρχει πολλή υποκρισία
και συνεχής τάση για απάτη.
Το
ψυχικό ανέβασμα, όμως, προϋποθέτει και
μια γενναία και συχνή αυτοκριτική, για
να δούμε στον εαυτό μας τις τυχόν ένοχες
πράξεις και παραλείψεις που αναφέρονται
σε αδιαφορία για το συνάνθρωπο, σε
υποκρισία, σε υπερτροφικό «εγώ» και να
διαπιστώσουμε τυχόν υποτίμηση του άλλου
μέσα μας και να σκεφθούμε πώς θα υπάρξει
η επιβαλλόμενη επανόρθωση. Εξάλλου η
αυτοκριτική θα βοηθήσει ώστε το ενδιαφέρον
μας να μην περιορίζεται μόνο στον
εαυτούλη μας και τα συμφεροντάκια μας,
αλλά να επεκτείνεται και στο σύνολο.
Γιατί υπάρχει και η εγκληματική αδιαφορία
για το σύνολο, που έχει πολύ οδυνηρές
συνέπειες. Και επί πλέον η αυτοκριτική
είναι το μέσο που προφυλάσσει τον άνθρωπο
από την ηθική κατάπτωση που υπάρχει
γύρω του. Αρκεί η αυτοκριτική να είναι
ευσυνείδητη, ειλικρινής και τίμια.
Αλλά
αυτός ο αγώνας χρειάζεται ψυχική δύναμη,
ίσως και υπεράνθρωπη ψυχική δύναμη. Και
το ερώτημα είναι: πού θα βρεθεί αυτή η
δύναμη;
Και
όμως η δύναμη αυτή υπάρχει και δίνεται
δωρεάν. Και αυτή η επισήμανση, μας οδηγεί
στην ΤΡΙΤΗ
ΜΕΓΑΛΗ
ξεχασμένη ΑΛΗΘΕΙΑ,
ότι η δύναμη αυτή είναι ο
ίδιος ο Δημιουργός μας, ο
Παντοδύναμος.
Για
την ύπαρξη, όμως, του Θεού – Δημιουργού,
υπάρχουν αμφιβολίες μερικών, που λένε,
ότι αν υπήρχε Θεός, θα τον βλέπαμε.
Επιχείρημα εσφαλμένο, γιατί ο Θεός είναι
Πνεύμα και αόρατος στα ανθρώπινα υλικά
μάτια. Το επιχείρημα, επίσης, ότι υπάρχει
μόνο ό,τι ο άνθρωπος με κάθε τρόπο
ελέγχει, είναι και αυτό εσφαλμένο. Γιατί,
για παράδειγμα, τα μικρόβια υπήρχαν επί
χιλιάδες χρόνια χωρίς να το γνωρίζει ο
άνθρωπος, μέχρις ότου περί το 1880 τα
ανακάλυψε ο Pasteur.
Και να ξέρωμε ότι η άρνηση της ύπαρξης
του Θεού είναι και αυτή πίστη, γιατί δεν
υπάρχει απόδειξη ότι δεν υπάρχει Θεός.
Και για τον άνθρωπο είναι αυτονόητη
αλήθεια, ότι όπως κάθε σχέδιο έχει το
σχεδιαστή του, έτσι κάθε ύπαρξη και κάθε
υπαρκτό, έχει τον Δημιουργό του, αφού
αυτόματη γένεση δεν υπάρχει. Ο άνθρωπος
ξέρει ένα απειροστό απ΄την όλη
πραγματικότητα. Και ας σκεφθούμε, ότι
εκτός απ΄τα μικρόβια, υπάρχει και ο
έναστρος Ουρανός, με τα πολλά εκατομμύρια
των άστρων, πολλά απ΄τα οποία είναι πολύ
μεγαλύτερα απ΄τη γη και συγκρατούνται
μεταξύ τους απ΄το νόμο της παγκόσμιας
έλξης. Και η έκταση του Σύμπαντος είναι
ασύλληπτη για το ανθρώπινο μυαλό, αφού
οι αστρονόμοι μιλάνε για έκταση πολλών
δισεκατομμυρίων
ετών φωτός, όταν το φως, όπως είναι
γνωστό, τρέχει με ταχύτητα 300.000 χλμ. το
δευτερόλεπτο! Και αφού το υλικό σύμπαν
είναι ασύλληπτο για το
ανθρώπινο
μυαλουδάκι, πόσω μάλλον είναι ο Δημιουργός
του Σύμπαντος αυτού!
Αλλά να ξέρωμε, ότι ο Δημιουργός του
Παντός είναι ένας ουράνιος Πατέρας, που
προνοεί για τα πλάσματά Του και τα
αγαπάει με τις αδυναμίες τους και τα
ελαττώματά τους. Και αναφορικά με την
Πρόνοια του Θεού, στο ερώτημα πώς υπάρχει
το φυσικό και ηθικό κακό, η απάντηση
είναι, πρώτον, ότι το ό,τι δεν ξέρω την
αιτία, αυτό δεν αποτελεί επιχείρημα
εναντίον της Θείας Πρόνοιας.
Αλλά
και εκείνος που αμφιβάλλει για τη Θεία
Πρόνοια βλέποντας το ηθικό κακό, θα
πρέπει να απαντήσει στο ερώτημα: πώς
υπάρχει τόση τάξη στη φύση, αφού δεν
πιστεύει ότι υπάρχει Θεός- Δημιουργός
;
Η
αγάπη του Θεού είναι μια πραγματικότητα.
Η αγάπη αυτή του Θεού για μας, δεν σημαίνει
ότι οι συνθήκες της ζωής μας θα βαδίσουν
όπως θα θέλαμε εμείς. Όπως και
κανείς
πατέρας δεν κάνει όλα τα θελήματα του
μικρού παιδιού του. Η σωστή πίστη είναι,
ότι ο Θεός θα τα φέρει, όχι όπως εγώ θέλω,
αλλά θα τα θέλω όπως τα φέρει ο Θεός.Πρέπει
λοιπόν να έχουμε εμπιστοσύνη
«εις τον Κύριον των δυνάμεων» σ΄όλες
τις δύσκολες περιστάσεις της ζωής μας
και πρέπει να προσευχόμεθα να μας δίνει
ο Θεός εμπιστοσύνη σ’ Αυτόν γιατί
δυστυχώς εμπιστοσύνη δεν υπάρχει και
βλέπουμε ανθρώπους να λένε ότι δεν
υπάρχει Θεός διότι ενώ προσευχήθηκαν
δεν τους αφήρεσε ο Θεός τους πόνους που
είχαν αισθανθεί και να φτάνει μέχρι
δακρύων η στενοχώρια τους διότι έπειτα
από προσευχή δεν έπαψαν να πονούν. Αλλά
ο Θεός ξέρει πότε θα τους αφαιρέσει τους
πόνους ή και την πραγματοποίηση κάποιου
άλλου επείγοντος αιτήματος και μάλιστα
όταν η επίγεια ζωή μας είναι κριτήριο
για την μετά θάνατον αιωνιότητα. Είναι
πολύ δύσκολη η πίστη αυτή, αλλά πολύ
ευεργετική. Και πρέπει να γυμνάζωμε τον
εαυτό μας σ΄αυτό το σύνθημα. Ο Πατέρας
αυτός, εξάλλου, μας καταλαβαίνει και
όταν αμαρτάνομε και όταν έχωμε αμφιβολίες
για την πίστη μας. Να έχουμε όμως συνεχή
έλεγχο στον εαυτό μας αν είμαστε συνεπείς
σε αυτά που πιστεύομε. Και αυτόν τον
έλεγχο να τον κάνωμε χωρίς άγχος και με
θάρρος να απευθυνώμεθα στον Ουράνιο
Πατέρα, που έχει τέτοια μεγαλειώδη
κατανόηση.
Όπως
είπαμε, ο καθένας μας έχει μια αθάνατη
πνευματική προσωπικότητα. Λοιπόν, ο
Δημιουργός μας έχει ετοιμάσει μια
αιωνιότητα, μια ευτυχισμένη αιώνια ζωή
για τους ανθρώπους που κάνουν καλά έργα.
Για την αιωνιότητα αυτή ο Ευαγγελιστής
Ματθαίος λέει ότι ο Κύριος θα απευθυνθεί
στους ανθρώπους με τα καλά έργα και θα
τους πει: «Ελάτε, οι ευλογημένοι απ’
τον Πατέρα μου,κληρονομήστε τη βασιλεία
που σας έχει ετοιμαστεί απ’ την αρχή
του κόσμου. Γιατί πείνασα και μου δώσατε
να φάω, δίψασα και μου δώσατε να πιω,
ήμουν ξένος και περιμαζέψατε, γυμνός
και ντύσατε άρρωστος και’ επισκεφτήκατε,
φυλακισμένος κι ήρθατε να με δείτε.»
Τότε θα του απαντήσουν οι άνθρωποι του
Θεού: « Κύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς
και σε θρέψαμε ή να διψάς και σου δώσαμε
να πιείς; Πότε σε είδαμε ξένον και σε
περιμαζέψαμε ή γυμνόν και σε ντύσαμε;
Πότε σε είδαμε άρρωστον ή φυλακισμένον
για τις πνευματικές αξίες κι ήρθαμε να
σε δούμε;» Κι ο Κ ύριος θα τους απαντήσει:
« σας βεβαιώνω πως αφού τα κάνατε αυτά
για τους συνανθρώπους σας είναι σαν να
τα κάνετε σε μένα» (Ματθ. ΚΕ΄31-46). Αυτά
γράφει ο Ματθαίος στο Ευαγγέλιό του για
την αιωνιότητα.
Και
τώρα μερικά συνοπτικά για την αξιοπιστία
των Ευαγγελίων.
α)
Η καλοπιστία επιβάλλει να πούμε, ότι τα
Ευαγγέλια γράφτηκαν από ανθρώπους
καλόπιστους και δεν υπάρχει κανένας
λόγος να μην δώσωμε την εμπιστοσύνη που
δίνουμε σε ειλικρινείς και τίμιους
ανθρώπους.
β)
Οι Ευαγγελιστές που έγραψαν τα Ευαγγέλια,
όχι μόνο κανένα όφελος δεν είχαν, αλλά
μάλλον διωγμούς και μαρτύρια υπέστησαν.
Και η ειλικρίνεια των Ευαγγελίων φαίνεται
στα ίδια
τα
κείμενα και στις λεπτομέρειές τους.
Μερικές διαφορές που παρουσιάζονται
στα κείμενα των Ευαγγελίων, οφείλονται
στο ότι καθένας έγραφε μόνος του το
Ευαγγέλιό του.
γ)
Τα Ευαγγέλια παρουσιάζουν πολλές
δυσκολίες, που δεν τις συναντά κανείς
σε αφηγήσεις μεγάλων ανδρών, όπως π.χ.
για το θάνατο του Σωκράτη από τον Πλάτωνα,
που είναι ωραία αφήγηση, γιατί όσα
γράφονται εκεί από τον Πλάτωνα είναι
σκόπιμα, γιατί εξυπηρετούν την υπεράσπιση
του Σωκράτη.
Το
αντίθετο συμβαίνει με την περιγραφή
του θανάτου του Ιησού Χριστού. Και
διατυπώθηκαν εύλογες απορίες για μια
δυσμενή φράση που είπε ο Ιησούς για τον
Πέτρο. « Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις
απαρνήσοι με (Ματθ. Κεφ 26,στιχ.35) Και όμως
όλα αυτά περιγράφονται στα κείμενα με
κάθε ειλικρίνεια και λεπτομέρεια, γιατί
οι Ευαγγελιστές έγραψαν αυτά που είδαν
και άκουσαν με κάθε ειλικρίνεια, χωρίς
καμία σκοπιμότητα.
δ)
Στο ερώτημα, γιατί μεταγενέστεροι
συγγραφείς δεν αναφέρουν τίποτε για
τον Ιησού, η απάντηση είναι πρώτον, ότι
την ερώτηση αυτή την κάνουμε εμείς που,
έπειτα από 2000 χρόνια βλέπουμε, τί
πρωτοφανέρωτο γεγονός ήταν ο Χριστιανισμός
στην ιστορία. Ενώ εκείνοι το θεωρούσαν
σαν προσωρινό γεγονός που θα ξεχαστεί.
Και οι Ιουδαίοι θεωρούσαν τον Ιησού και
τους Αποστόλους, ασήμαντη υπόθεση που
δεν έστεκε στη σοβαρότητα του ιστορικού
να
ασχοληθεί
με αυτούς.
Ειδικά
για την Ανάσταση του Ιησού Χριστού,
βλέπε πιο κάτω τους λόγους για τους
οποίους είναι αληθινό γεγονός η Ανάσταση
του Θεανθρώπου Κυρίου.
Και
επειδή είπαμε παραπάνω, ότι ο Θεός ως
Πνεύμα είναι αόρατος στα ανθρώπινα
υλικά μάτια, όμως, με την άπειρη αγάπη
Του, ήρθε στη γη ως Θεάνθρωπος
Ιησούς Χριστός και
ορατός από τα ανθρώπινα μάτια. Και αυτή
είναι η ΤΕΤΑΡΤΗ
ξεχασμένη ΜΕΓΑΛΗ
ΑΛΗΘΕΙΑ.
Kαι
στη γη που ήρθε άρχισε διδάσκοντας. Επίσης
ο Χριστός έκανε και θαύματα και
πάντοτε αυτά τα συνέδεε με τη διδασκαλία
του όπως λ.χ. Το θαύμα της μεταβολής του
νερού σε κρασί θαυμάσιο (Ιωαν. Β’ 1-11),
έπειτα είναι η θεραπεία τού επί 38 χρόνια
παραλυτικού που περίμενε στη λίμνη
Σιλωάμ τον Κύριο να τον ρίξει στη λίμνη
όταν ταραχθεί το νερό και ο Χριστός τον
έκανε αμέσως καλά και τον δίδαξε ότι η
ασθένειά του προέρχεται απ’ την
αμαρτωλότητά του. Κατόπιν έκανε την
ανάσταση του παιδιού της χήρας στην
είσοδο της πόλης Ναϊν και έπειτα ανέστησε
τον Λάζαρο εκ νεκρών. Ετοίμασαν, λοιπόν,
εκεί για χάρη Του δείπνο, και η Μάρθα
υπηρετούσε, ενώ ο Λάζαρος ήταν ένας απ’
αυτούς που παρακάθονταν μαζί με τον
Ιησού στο δείπνο. Τότε η Μαρία σε ένδειξη
ευγνωμοσύνης άλειψε τα πόδια του Κυρίου
με το πολύτιμο μύρο. Και για κείνους
που έλεγαν ότι το μύρο έπρεπε να πουληθεί
και να δοθεί το αντίτιμο στους φτωχούς,
ο Λάζαρος έπρεπε κανονικά να σηκωθεί
από τη θέση του και να τους πει ότι δεν
υπάρχουν μόνο οι πτωχοί, αλλά υπάρχει
και το χρέος ευγνωμοσύνης προς τον Κύριο
που τον ανέστησε εκ νεκρών και να πάει
μάλιστα στον Πιλάτο να διαμαρτυρηθεί
έντονα ότι τον Κύριο τον έχουν για την
εσχάτη των ποινών ενώ είναι εκείνος που
τον ανέστησε. Αλλά κανείς απ’ τους
ευεργετηθέντες δεν μιλησε διότι φαίνεται
ότι η ευγνωμοσύνη ήταν σπάνιο φαινόμενο
στην τότε εποχή. Γι’ αυτό και ο Κύριος
είπε ότι θα μνημονεύετε το όνομα της
Μαρίας εις τους αιώνες που έκανε ένα
έργο ευγνωμοσύνης. Και επειδή δεν μίλησε
κανένας από εκείνους που ευεργετήθηκαν
ανάγκασε τον Κύριο τον ίδιο να μιλήσει
και να τους πει: «΄Αφησέ την ήσυχη, αυτό
που κάνει είναι για την ημέρα τους
ενταφιασμού μου. Οι φτωχοί πάντοτε θα
υπάρχουν κοντά σας, εμένα όμως δε θα
έχετε πάντοτε». Αλλά σιώπησε ο Λάζαρος
και δεν διαμαρτυρήθηκε.( ΙΩΑΝ. ΙΒ’ 1-8)
Αλλά
είπαμε ότι ο Χριστός έζησε σε εποχή που
υπήρχε ηθική κατάπτωση και ενώ περίμενε
κανείς, ότι και οι άνθρωποι θα τον
περιβάλλουν με βαθύτατο σεβασμό και
ευγνωμοσύνη για το ανέλπιστο και
ανεκτίμητο Θείο δώρο του Ουρανού προς
τον άνθρωπο, οι άρχοντες του λαού εκείνου
που ζούσε τότε και μερικοί άνθρωποι του
λαού, γεμάτοι υποκρισία και κακία, του
φέρθηκαν με ελεεινό και εγκληματικό
τρόπο και Τον ωδήγησαν στο οδυνηρό
θάνατο της Σταύρωσης και επειδή δεν
υπήρχε καμία αντίδραση απ’ τους
ευεργεντηθέντες και ιδίως από κείνους
που ανέστησε εκ νεκρών!
Στη
Σταύρωση απεκάλυψε και μια μεγάλη
αλήθεια. Γιατί όταν ο ένας ληστής είπε
στον άλλον εμείς άξια εκείνο που κάναμε
απολαμβάνουμε ενώ ο Κύριος δεν έκανε
τίποτε το κακό και πρόσθεσε: « Μνησθητί
μου Κύριε όταν έρθεις εν τη βασιλεία
σου» ο Κύριος πάνω στο σταυρό του είπε:
«Σε διαβεβαιώ ότι σήμερα θα είσαι μαζί
μου στο Παράδεισο. Επομένως η μεγάλη
αλήθεια είναι ότι υπάρχει παράδεισος
και ότι σχετικό υπάρχει με τον Παράδεισο
το ξέρει μόνο ο Κύριος.
Και
τη Σταύρωση την ακολούθησε η Ανάσταση
του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού. Αλλά
για
την αλήθεια αυτής της Ανάστασης, θα
πούμε, παρενθετικά, τα εξής: Το γεγονός
της Ανάστασης είναι το πρωτεύον για
τους Ευαγγελιστές. Γι΄αυτό και οι
τέσσερις Ευαγγελιστές γράφουν για την
Ανάσταση, ενώ άλλα γεγονότα της ζωής
του Χριστού δεν τα αναφέρουν όλοι, όπως
π.χ. τη Γέννηση του Κυρίου, ούτε ο Μάρκος
ούτε ο Ιωάννης την αναφέρουν. Ενώ όλοι
αναφέρουν την Ανάσταση ως το μεγάλο
γεγονός για το οποίο άξιζε να γράψουν
τα Ευαγγέλια.
Υπήρξαν,
όμως, αρνητές που είπαν, ότι οι Ευαγγελιστές
ενόμισαν ότι είδαν τον Κύριο Αναστημένο,
δηλαδή ότι ήταν γι΄αυτούς μία φαντασίωση.
Η φαντασίωση, όμως, αυτή αποκλείεται
για όποιον διαβάσει τα Ευαγγέλια. Γιατί
θα διαπιστώσει, ότι οι Ευαγγελιστές
γράφουν με πλήρη βεβαιότητα για την
Ανάσταση, αφού έβλεπαν τον Αναστημένο
Κύριο συνεχώς επί 40 ημέρες, συνομιλούσαν,
συνέφαγαν και συνοδοιπόρησαν μαζί Του.
Είπαν,
επίσης, άλλοι αρνητές, ότι τα Ευαγγέλια,
στην αρχική τους μορφή, δεν περιείχαν
την Ανάσταση. Αλλά αυτό διαψεύδεται από
το γεγονός, ότι ο Απόστολος Παύλος και
στην Α΄ προς Κορινθίους Επιστολή του,
Κεφ. ΙΕ, αναφέρεται εκτενώς στην Ανάσταση,
αλλά και σε άλλα
σημεία
των Επιστολών του, και στην σπουδαία
δημηγορία του στον Άρειο Πάγο στην
Αθήνα. Αλλά και το επιχείρημα άλλων
αρνητών, ότι είπαν ψέματα οι Ευαγγελιστές
ότι αναστήθηκε ο Χριστός, δεν έχει καμία
σοβαρότητα, γιατί το κήρυγμα της Ανάστασης
το ακολούθησαν διωγμοί και Μαρτύρια.
Και κανείς δεν διακινδυνεύει τη ζωή του
για ένα ψέμα που επινόησε ο ίδιος!
Το
συμπέρασμα είναι, ότι το γεγονός της
Ανάστασης είναι πέρα για πέρα αληθινό
και δικαιολογεί τη χρυσή αλυσίδα των
Μαρτύρων που επί 300 χρόνια διώχθηκαν
και θυσίασαν τη ζωή τους γιατί πίστευαν
στην Ανάσταση του Κυρίου. Και θα θυμηθώ
το Ρωμαϊκό Κολοσσαίο όπου πολλοί
Χριστιανοί Μάρτυρες εθυσίασαν τη ζωή
τους, για να μην υποκύψουν στις παράλογες
αξιώσεις των αυτοκρατόρων που έθιγαν
την πίστη τους. Θα θυμηθώ επίσης τη
γενναία αρχόντισσα Περπέτουα, που
αρνήθηκε να βάλει λίγο λιβάνι να καεί
μπροστά στην εικόνα του αυτοκράτορα
και προτίμησε να την κατασπαράξουν οι
τίγρεις παρά να προδώσει την πίστη της!
Το ίδιο έκαναν και άλλοι μάρτυρες.Επομένως
,το μεγάλο γεγονός της Ανάστασης είναι
θρίαμβος της χριστιανικής πίστεως.
Δηλαδή η Ανάσταση αυτή σημαίνει ότι ο
Κύριος είναι μαζί μας ως πνεύμα και
έτοιμος να μας βοηθήσει σε κάθε δύσκολη
περίσταση της ζωής μας. Και να τον έχουμε
με τη προσευχή καθημερινό συνοδοιπόρο,
σύντροφο, προστάτη και να πάψει πλέον
να είναι ο μεγάλος ξεχασμένος της
ανθρώπινης ιστορίας. Ο Κύριος υπέφερε
τόσα και τόσα απ' τους Φαρισαίους και
τελικά η Ανάστασή του ήταν ένας θρίαμβος
της πίστεως. Και αμέσως μετά την Ανάσταση
όταν πήγε η Μαρία η Μαγδαληνή να αναζητήσει
τον Κύριο και να ασπαστεί το χέρι του ο
Κύριος της είπε: “Μη μου άπτου ούπω γάρ
αναβέβηκα προς τον Πατέρα μου”(Ιωαν.
Κ’ 17-18). Επομένως ανέβηκε στον πατέρα
Του ο οποίος ενθουσιασμένος απ' το
θαυμάσιο έργο του Κυρίου έδωσε ως αμοιβή
“εδόθη μοι πάσα έξουσία εν ουρανώ και
επι γης” (Ματθ. ΚΗ’ στιχ. 18).
Ως
ΠΕΜΠΤΗ
ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΗΘΕΙΑ θα
αναφέρουμε τα εξής: όπως υπάρχει η πηγή
του αγαθού που είναι ο Κύρος Ιησούς
Χριστός, έτσι υπάρχει και η πηγή του
κακού η οποία έχει τρία ονόματα: πονηρός,
σατανάς και διάβολος.
Είναι πολύ χαρακτηριστικό αυτό που λέει
ο Κύριος: “εθεώρουν τον Σατανάν ως
αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα” (Λουκ.
Ι' 18) και μάλιστα χωρίς ίχνος μετανοίας.
Και άρχισε μόλις ήρθε στη γη το
καταστρεπτικό του έργο πρώτα με την
ώθηση να παραβούν το θέλημα του Θεού ο
Αδάμ και η Εύα, κατόπιν τα παιδιά τους
, ο Κάϊν που σκότωσε τον αδελφό του ΄Αβελ
και στη συνέχεια μια σειρά από γεγονότα
με την αμαρτωλότητα του Βασιλέα Δαυίδ
αλλά και τη σπουδαία μετάνοιά του και
με την κληρονομία πολλών ψαλμών που
στόλιζαν τη ζωή των χριστιανών και
ιδιαιτέρως του ψαλμού της μετανοίας
του Δαβυίδ “Ελέησόν με ο Θεός...” και
τους άλλους ψαλμούς που εσυντρόφευσαν
τη ζωή των χριστιανών και υπάρχουν οι
ψαλμοί αυτοί στα βιβλία της Εκκλησίας
μας.΄Επειτα με τους
Γραμματείς
και τους Φαρισαίους που με την απαίσια
συμπεριφορά τους απέναντι στον Κύριο
(“εμπτυσμούς, κολαφισμούς και μάστιγας”)
και τελευταία τον οδήγησαν στον πολύ
οδυνηρό σταυρικό θάνατο και μετά την
Ανάστασή Του τον έκανε ο σατανάς τον
μεγάλο ξεχασμένο της ανθρώπινης ιστορίας
2.000 χρόνια με όλες τις σοβαρές συνέπειες
του γεγονότος αυτού. Και δεν δίστασε να
πειράξει τον Ιησού Χριστό και μάλιστα
χρησιμοποιώντας ρητά της Αγ. Γραφής και
έλαβε την αποστομοτική απάντηση και
τις τρεις φορές που αναφέρονται στο
Ευαγγέλιο απ' τον Ιησού Χριστό με τη
χρησιμοποίηση πάλι ρητών (Ματθ.Δ’
6-11).
Και συνεχίζει και σήμερα το έργο του
ακούραστος κα απτόητος από τυχόν
αποτυχίες.
Πρέπει
να έχουμε υπόψη μας ότι ο Σατανάς είναι
πνεύμα και αόρατος στα ανθρώπινα υλικά
μάτια και κάνει το έργο του βέβαιος ότι
δεν τον βλέπουν οι άνθρωποι. Πολλές
φορές διαστρέφει την πραγματικότητα.
Άλλες φορές αλλοιώνει τα γεγονότα ή
χρησιμοποιεί τα γεγονότα προς άλλη
κατεύθυνση και νομίζει ο άνθρωπος ότι
ακολουθεί στη σωστή κατεύθυνση ενώ στο
τέλος θα δει ότι είναι εσφαλμένη η
γραμμή αυτή και γίνεται πολύ επιζήμια
για τον άνθρωπο. Και άλλοτε χρησιμοποιεί
την κρυψήνεια ως μέσο των πονηρών του
σκοπών και πρέπει να έχουμε έναν άνθρωπο
σοφό και άγιο ώστε να μας λέει τι είναι
το θέλημα του Θεού πάνω σε ορισμένα
βασικά θέματα της ζωή μας. Γιατί ο σατανάς
παρακολουθεί τον άνθρωπο σε κάθε
περίσταση της ζωής του τον οδηγεί σε
εσφαλμένα μονοπάτια που στην αρχή ενώ
φαίνονται ακίνδυνα, οδηγούν τελικά σε
αποτυχίες και στενοχώρια. Γι’ αυτό να
έχουμε καθημερινά υπόψη μας τη παρουσία
του Σατανά ο οποίος φροντίζει με
παραπλανητικές σκέψεις να ματαιώσει
κάθε καλή προσπάθεια για τον ευατό μας,
για την οικογένειά μας, για τη κοινωνία
μας , για το κράτος μας και για τα άλλα
κράτη του κόσμου. Γι’ αυτό χρειάζεται
καθημερινή επαγρύπνιση και καθημερινή
προσευχή να μας φυλάξει ο Θεός από τις
καθημερινές καταστρεπτικές διαβουλεύσεις
του Σατανά!
Και
αυτό που είπαν τα πονηρά πνεύματα στον
Κύριο, τα οποία έβγαλε ο Κύριος από έναν
άνθρωπο, «ήλθες ώδε βασανίσαι ημάς»
(Ματθ. Η’ 21) αυτό μας οδηγεί στο να
σκεφθούμε ότι ο Θεός έχει ετοιμάσει μία
δέσμη μεγάλων βασανιστηρίων για το
Σατανά και τα πολυπληθή πονηρά πνεύματα
που τον συνοδεύουν ως τιμωρία τους για
το καταστρεπτικό έργο που έκαναν στην
ανθρωπότητα . Και εκεινοι οι οποίοι από
επηρεασμό του Σατανά αρνούνται πεισματικά
τη μετάνοια στη ζωή τους, αυτοί θα
τιμωρηθούν από τον Κύριο. ΄Ενώ εκείνοι
οι οποίιοι θα μετανοήσουν και θα
αναγνωρίσουν τις αμαρτίες τους και θα
αναζητήσουν το Θείο ΄Ελεος, αυτοί θα
λάβουν το μέγα και πλούσιο ΄Ελεος του
Κυρίου.
Η
ΕΚΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΗΘΕΙΑ αναφέρεται
στη χριστιανική
αγάπη(*)
όπως σημειώνει ο Απόστολος Παύλος στην
Α’ προς Κορινθίους επιστολή του κεφ
ΙΓ’ ((1-8).( Σε απόδοση στη δημοτική γλώσσα)
«Εάν
μιλάω όλες τις γλώσσες των ανθρώπων
ακόμα και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη
για τους άλλους, τα λόγια μου ακούγονται
σαν τον ήχο που βγάζει ο χαλκός ή σαν
κύμβαλο που κάνει πολλή θόρυβο.
Και
εάν έχω πνεύμα προφητικό και ξέρω όλα
τα μυστήρια και κατέχω όλη τη γνώση, κι
αν έχω ακόμα έχω τέτοια πίστη ώστε με
τη πίστη να μετακινώ βουνά,άλλά δεν έχω
αγάπη, δεν είμαι τίποτα.
Και
αν ακόμα μοιράσω στους φτωχούς όλα τα
υπάρχοντά μου κι αν παραδώσω στη φωτιά
το σώμα μου για να καεί χάριν της πίστεως
αλλά δεν έχω αγάπη, σε τίποτα δεν
ωφελούμαι.
(*)
Βέβαια
υπάρχει και η ερωτική αγάπη, όμως είναι
εκδήλωση του εγώ γι’ αυτό και η διάρκειά
της είναι πολύ σύντομη και οδηγεί συνήθως
σε δυσάρεστα αποτελέσματα,
όταν
δεν διαθέτουμε και τη χριστιανική αγάπη.
Η
αγάπη είναι υπομονετική στις δυσκολίες,
είναι ευεργετική, όποιος έχει αγάπη δεν
ζηλοφθονεί, όποιος έχει αγάπη δεν
κομπάζει ούτε υπερηφανεύεται. Όποιος
έχει αγάπη δεν αποζητά μόνο εκείνα που
ανήκουν στον εαυτό του, δεν θυμώνει ,
δε σκέπτεται το κακό.
Η
αγάπη δεν χαίρεται για την αδικία που
γίνεται, αλλά χαίρει όταν αποκαλύπτεται
η αλήθεια. Η αγάπη πάντα προστατεύει,
πάντοτε εμπιστεύεται τους άξιους
εμπιστοσύνης, πάντοτε ελπίζει, η αγάπη
υπομένει τα άξια υπομονής. Ποτέ η αγάπη
δε θα πάψει να υπάρχει».
Γι’
αυτό χρειάζεται πολλή προσπάθεια και
καθημερινός αγώνας, αλλά η προσπάθεια
και ο αγώνας για να γίνει χρειάζεται
ψυχικό ανέβασμα. Ακόμη χρειάζεται
πολλές φορές την ημέρα αυτή η προσπάθεια
με την προσευχή. Ακόμη καθιστά δυνατή
την εφαρμογή της αγάπης στη ζωή μας γι’
αυτό χρειάζεται εντιμότητα και ειλικρίνεια
στην αντιμετώπιση των πολλών προβλημάτων
της ζωής. Γιατί ο άνθρωπος όπως είπαμε
στην αρχή έχει και την πνευματική του
προσωπικότητα με προορισμό την αιωνιότητα.
Και γι' αυτήν την αιωνιότητα αξίζει
κάθε αγώνας και κάθε προσπάθεια, δεδομένου
ότι η προσευχή δεν μας στοιχίζει τίποτα
και όπως είπαμε είναι μία ευγενής πράξη
και είναι μεγάλο αμάρτημα η περιφρόνηση
της θείας αγκαλιάς η οποία είναι πάντοτε
ανοιχτή για να δεχθεί εμάς τους σύγχρονους
μετανοούντας ασώτους.
Αλλά,
πρέπει να αποφασίσουμε να σοβαρευτούμε,
και να επιστρέψουμε ψυχικά και εμείς
κοντά εις τον Θεάνθρωπο Κύριο. Και το
σπουδαίο ρητό “Εδόθη μοι πάσα εξουσία
εν ουρανώ και
επί
γης” (Ματθ. ΚΗ' στιχ. 18) που είπε ο Κύριος
αποχαιρετώντας τους μαθητάς του και το
οποίο περιλαμβάνει ο Ευαγελιστής
Ματθαίος στην τελευταία παράγραφο του
Ευαγγελίου, έμεινε καταχωνιασμένο και
ανεκμετάλλευτο 2.000 χρόνια .
Γι'
αυτό το ρητό “εδόθη
μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επι γης”
το κάνουμε την ΕΒΔΟΜΗ
ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΗΘΕΙΑ.
Αυτή η ασυλλήπτου μεγαλείου φράση του
Κυρίου η οποία νομίζω ότι αποτελεί
αμοιβή του Θεού Πατέρα προς τον Υιόν
Του, ο οποίος υπέστη κολαφισμούς, μάστιγας
και εμπαιγμούς κλπ και τελευταία τον
πολύ οδυνηρό Σταυρικό θάνατο για τη
σωτηρία του ανθρώπου και ο θεός Πατέρας
αμείβοντας τον Υιόν Του, για τη πολύ
σπουδαία και άριστη προσφορά του για
τη σωτηρία του ανθρώπου του έδωσε,νομίζω,
από τη δική του δικαιοδοσία ως αμοιβή
το “εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ
και επί γης”.
Και
για μέν την εξουσία “εν ουρανώ” δεν
είμεθα αρμόδιοι,γιατί δεν ξέρωμε τι
σημαίνει ουρανός, αλλά το βέβαιον είναι
ότι Αυτός θα μας κρίνει για τις πράξεις
μας. ΄Οσον δε αφορά το ότι έχει “πάσα
εξουσία.. και επι γης” αυτό έχει
,νομίζω,τις εξής εφαρμογές: Δηλαδή την
εξουσία Του πάνω σε πολέμους μεταξύ
εθνών και παγκόσμια γεγονότα,όπως
φυσικές καταστροφές δηλ πλημμύρες,
σεισμούς .
Αλλά
και ειδικότερα, “πάσα εξουσία... επί
γης” αφορά τον άνθρωπο μεμονωμένο ή
ως οικογενειάρχη και αφορά θέματα
υγείας, θέματα οικογενειακής αρμονίας,
αλλά και τις σκέψεις του και την επιθυμία
του και την προοπτική της ζωής. Επίσης,
θέματα επί της οικονομικής ζωής, επί
της ψυχαγωγίας μας, επί των σχέσεων των
δύο φύλων και του γάμου, επί της αγωγής
των παιδιών μας, θέματα θέσεως του ατόμου
μέσα στην κοινωνία και θέματα πολιτικής
τοποθετήσεως για το καλό του ΄Εθνους
και γενικά επί της όλης μας ατομικής
και κοινωνικής ζωής. Επίσης καθιστά
απαραίτητη την προσευχή, η οποία δυστυχώς
σήμερα δεν υπολογίζεται γιατί δεν
χρησιμοποιείται ως μέσο ψυχικού
ανεβάσματος ούτε ως μέσο σωτηρίας του
ανθρώπου. Είναι και αυτό εκδήλωση της
μεγάλης ηθικής κατάπτωσης της εποχής
μας. Επίσης παίρνει ιδιαίτερη σημασία
διότι με την προσευχή θα επικαλούμεθα
τη βοήθεια του Θεού στα διάφορα θέματα
που αναφέραμε και η οποία αποτελεί το
καλύτερο ψυχικό ανέβασμα στον άνθρωπο.
Εδώ
όμως χρειάζεται μεγάλη προσοχή διότι
το ανθρώπινο μυαλουδάκι θέλει άμεση
πραγματοποίηση των δια της προσευχής
αναφερομένων αιτημάτων. Αυτό όμως είναι
ένα μεγάλο λάθος, διότι δεν μπορούμε να
υποχρεώσουμε το Θεό να συμμορφωθεί με
τις απαιτήσεις του ανθρώπινου μυαλού.
Αντίθετα πρέπει να έχουμε πλήρη
εμπιστοσύνη
στη
σοφία και την αγάπη του Θεού.
Και
ας μην ξεχνάμε ότι η προσευχή είναι
μεγίστη τιμή για τον άνθρωπο, γιατί ο
άνθρωπος, η ασήμαντη αυτή ύπαρξη πάνω
στη γη μπορεί και επικοινωνεί με Τον
άπειρον και ασυλλήπτου μεγαλείου
Δημιουργό του Παντός, το οποίο έχει ως
συνέπεια ότι η προσευχή α νεβάζει ψυχικά
τον άνθρωπο και επί πλέον είναι ... τελείως
ανέξοδη! Και όπως είπαμε η προσευχή
είναι μία ευγενής πράξη και είναι μεγάλο
αμάρτημα η περιφρόνηση της θείας αγκαλιάς
η οποία είναι πάντοτε ανοιχτή για να
δεχθεί έμάς τους σύγχρονους μετανοούντας
ασώτους.
Γιατί
και για μας τους σύγχρονους ασώτους
ισχύει η παραβολή του Ασώτου που δείχνει
το βαθύτερο νόημα του Χριστιανισμού.
Και αυτό το βαθύτερο νόημα του
Χριστιανισμού, που είναι η μεγάλη Αγάπη
του Θεού προς τον άνθρωπο, ήθελε να
υπογραμμίσει και ο αείμνηστος Καθηγητής
Α.Ν. Τσιριντάνης, όταν είπε: «Τι προσέφερε
ο Χριστιανισμός; Προσέφερε την Παραβολή
του Ασώτου». Και όπως γράφει το Ευαγγέλιο,
ο άσωτος, αφού κατανάλωσε τη ζωή του
«ζων ασώτως», αποφάσισε να επιστρέψει
προς τον πατέρα του. Και έτσι, εάν και
μεις τον μιμηθούμε και αποφασίσουμε να
επιστρέψουμε προς τον Πατέρα, τον
Θεάνθρωπο Κύριο, θα επαναληφθεί και για
μας η πολύ συγκινητική σκηνή του Πατέρα,
ο Οποίος, όταν είδε τον άσωτο γιό του
από μακριά, όπως λέει το Ευαγγέλιο: «έτι
δε αυτού (του Ασώτου) μακράν απέχοντος,
είδεν αυτόν ο Πατήρ και ευσπλαχνίσθη
και δραμών επέπεσε επί τον τράχηλον
αυτού (του Ασώτου) και κατεφίλησεν
αυτόν»! (Λουκ. ΙΕ΄20). Και πρέπει να
μιμηθούμε την απόφαση του Ασώτου να
επιστρέψει στον Πατέρα του.
Και
όλοι εμείς, άλλος περισσότερο και άλλος
λιγότερο, είμαστε όλοι άσωτοι, που πρέπει
να επιστρέψωμε προς τον Ουράνιο Πατέρα
μας, τον Θεάνθρωπο Κύριο. Και μάλιστα
με την καθημερινή θερμή προσευχή μας
και την στοιχειώδη συμμόρφωσή μας στο
σωτήριο για μας θέλημά Του. Και ας μη
διστάσωμε να Του ζητάμε, εκτός από τα
προσωπικά μας θεματα και τη σωτηρία
όλων των άλλων συνανθρώπων μας.
Αλλά
χρειάζεται και η συμπαράσταση των άλλων
πιστών και η δέηση προς τον Κύριο να
δώσει “καρδίαν συντετριμμένην και
τεταπεινωμένην” δια την μεγάλην
αμαρτωλότητά μας, όπως έλεγε ο Βασιλέας
Δαυίδ. Ακόμη η προσευχή είναι μια
επικοινωνία του ανθρώπου με τον πανταχού
παρόντα Θεό. “ Eν
αυτώ γάρ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν”,
όπως είπε ο Απόστολος Παύλος στη σπουδαία
δημηγορία του στον Άρειο Πάγο στην
Αθήνα. Η προσευχή, άλλωστε, είναι μία
πολύ ευγενική πράξη, που βοηθάει και
στο ψυχικό ανέβασμα του ανθρώπου. Και
είδαμε παραπάνω τι σημασία έχει το
ψυχικό ανέβασμα στην αντιμετώπιση της
μεγάλης ηθικής κρίσης που περνάμε. Η
προσευχή, είναι βέβαια, προνόμιο μόνο
του ανθρώπου απ΄όλα τα άλλα υπάρχοντα
όντα πάνω στη γη, λόγω της πνευματικής
προσωπικότητας που μόνο αυτός έχει. Η
προσευχή είναι ό,τι η αναπνοή για τον
άνθρωπο. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει
χωρίς αναπνοή ούτε, βέβαια, μόνο με την
αναπνοή. Χρειάζονται, δηλαδή, και τα
καλά έργα.
Ο
σημερινός άνθρωπος, όμως, δεν προσεύχεται.
Και αυτό συμβαίνει γιατί δεν τον
διεφώτισαν και δεν τον καθοδήγησαν πάνω
σ΄αυτό το θέμα, ούτε οι Γονείς, ούτε οι
Δάσκαλοι και Καθηγητές, ούτε οι αρμόδιοι
για τη διαφώτιση αυτή, εκπρόσωποι της
Εκκλησίας. Όλοι σιωπούν! Και αυτό είναι
αποτέλεσμα της κατάπτωσης που φέρνει
η μεγάλη ηθική κρίση που περνάμε και
την οποία επηρεάζει η ύπαρξη και ενέργεια
του Σατανά. Και αυτό έχει ως αποτέλεσμα
το ψυχικό κατέβασμα για το οποίο μιλήσαμε
παραπάνω. Και για τους πολυάσχολους θα
πω, ότι και ένα λεπτό προσευχής, αλλά
ακόμη και μία σκέψη για το Θεό είναι
αρκετή, γιατί
αποτελεί
ένα ανέβασμα της ψυχής. Και να ξέρωμε,
ότι εκείνος που περιφρονεί την προσευχή,
ζει μια ζωή άδεια, χωρίς περιεχόμενο,
ανάξια του ανθρώπου. Γιατί μια ζωή χωρίς
προσευχή, περιορίζεται στην ικανοποίηση
του εαυτούλη μας και στην ικανοποίηση
του στομαχιού και των ενστίκτων, που
έχει μερικές φορές επικίνδυνες προεκτάσεις
για τον εαυτό μας και τους άλλους.
Αλλά
υπάρχουν και άλλα βοηθήματα, όπως η
καθημερινή μελέτη της Καινής Διαθήκης,
που καλό είναι να αρχίσει από τις Πράξεις
των Αποστόλων (υπάρχουν αντίτυπα Καινής
Διαθήκης στη δημοτική γλώσσα).
Έπειτα,
υπάρχει ένα άλλο βοήθημα, για το οποίο
είχε μιλήσει ο Καθηγητής της Φιλοσοφίας
και Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του
Λονδίνου C.E.M.
JOAD,
που ήταν γνωστός μεγάλος ορθολογιστής,
που περιγελούσε και ενέπαιζε τη θρησκεία,
με τη συντροφιά των Ουέλς, Μπέρναρντ
και Άλντους Χάξλεϋ. Αυτός, λοιπόν, μετά
το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο σκέφθηκε σοβαρότερα
και επίστεψε στο Χριστιανισμό. Και
έγραψε ένα άρθρο με τίτλο «Το Πιστεύω
μου», που δημοσιεύθηκε το 1949 μεταφρασμένο
στα Ελληνικά στο Ελληνικό περιοδικό
«Ακτίνες», όργανο της «Χριστιανικής
Ενώσεως Επιστημόνων». Το άρθρο αυτό που
εξιστορεί την ιδεολογική του διαδρομή,
κατέληγε σε κάτι που μας ενδιαφέρει:
«Την Άνωθεν υποστήριξη όμως, πρέπει
κανείς όχι μόνο να την επιθυμεί, αλλά
και να την αξίζει, δηλαδή να ζει σύμφωνα
με τον τρόπο που ώρισε ο Χριστός».
“Δεδομένου,
ότι είναι αδύνατον να ζήσει κανείς μόνος
του μια χριστιανική ζωή, να λατρεύει
μόνος του τον Θεό, το επόμενο βήμα μου
ήταν να συνενωθώ με ένα οργανωμένο σώμα
Χριστιανικής Λατρείας, δηλαδή να
επιστρέψω στους κόλπους της Εκκλησίας
και να μπω στο τραχύ και δύσβατο μονοπάτι
που οδηγεί στον Ουρανό». Δηλαδή μας
λέει, ότι ο άνθρωπος χρειάζεται και τη
πνευματική βοήθεια και υποστήριξη της
Εκκλησίας.
Ας
αφήσουμε, λοιπόν, τις προκαταλήψεις και
τις προχειρότητες και μερικούς που
ισχυρίζονται ότι η πίστη είναι για τις
γριούλες τις αγράμματες και ας μιμηθούμε
μεγάλους επιστήμονες και θεμελιωτές
των επιστημών, που επίστευαν στον Θεό
και προσευχόντουσαν. Ας προσέξουμε
λοιπόν τι λένε διαπρεπείς επιστήμονες
μερικούς απ' τους οποίους εμφανίζουμε
ενδεικτικά στη συνέχεια.
Και
θα αναφέρω, ενδεικτικά, πρώτα τον μεγάλο
Γάλλο Βιολόγο L.Pasteur,
που έκανε την πολύ μεγάλη ανακάλυψη της
ύπαρξης των μικροβίων και ανακάλυψε
την αντιλυσσική θεραπεία.
Επίσης
τον G.D.Birkhoff
κορυφαίο μαθηματικό και καθηγητή στο
Πανεπιστήμιο του Harvard
και επίτιμο διδάκτορα δώδεκα Πανεπιστημίων,
τον G.
Claude,
μέλος της Ακαδημίας των επιστημών των
Παρισίων, τον Faraday,
τον Pascal,
τον W.
Ramsay
(Βραβείο Νόμπελ), τον R.
Millikan
(βραβείο Νόμπελ Φυσικής), τον Max
Planck,
τον θεμελιωτή της νεωτέρας Φυσικής
(βραβείο Νόμπελ Φυσικής), τον P.
Sabatier
(βραβείο Νόμπελ), τον J.
Thomson
(βραβείο Νόμπελ Φυσικής), τον W.
Heisenberg
(βραβείο Νόμπελ), τον H.
Compton
(βραβείο
Νόμπελ), κ.ά.
Δεν
θα παραλείψω, όμως, να αναφέρω και τον
κορυφαίο διαστημικό επιστήμονα Werner
von
Braun,
που έκανε το μεγαλειώδες και πρωτοφανές
στην ανθρώπινη Ιστορία κατόρθωμα, με
το σχέδιο «Απόλλων», να στείλει δυο
αστροναύτες στο έδαφος της Σελήνης και
να τους επαναφέρει σώους στη γη. Αυτός,
λοιπόν, ο κορυφαίος επιστήμονας ομολογεί
την πίστη του στον Θεό, σε σχετική
συνέντευξή του στη «Sunday
Telegraph»
το 1967 (Βλέπε Εφημ. «ΤΟ ΒΗΜΑ» της 27.8.67).Η
ομολογία του αυτή υπάρχει δημοσιευμένη
στο διαδίκτυο στη διεύθυνση:
http://hopefulmessages.blogspot.com
Και
τώρα θα αναφέρω μερικούς απ' τους ΄Ελληνες
διαπρεπείς επιστήμονες που πίστευαν
στο Θεό και προσευχόντουσαν. Τον
αείμνηστο, διαπρεπή καθηγητή της Νομικής
Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Α. Ν.
Τσιριντάνη, που είχε ανακηρυχθεί
αριστούχος διδάκτωρ του
Δικαίου
του Πανεπιστημίου του Αμβούργου και ο
οποίος έλαβε και τον Μέγα Έπαινο «Magna
cum
Laude»
του ιδίου Πανεπιστημίου, ήταν
αντικειμενικός ερευνητής των μεγάλων
αυτών θεμάτων και ήταν άνθρωπος με πίστη
και με προσευχή. Επίσης ο καθηγητής της
Αστρονομίας του Πανεπιστημίου Αθηνών
και διευθυντής του Αστρονομικού
Ινστιτούτου του Εθνικού Αστεροσκοπείου
Αθηνών Σταύρος Πλακίδης. Επιπλέον έκανε
πολλές παρατηρήσεις πολλών αστρικών
φαινομένων και ερμήνευε διάφορες
ανωμαλίες στην κίνησή τους. Ακόμη θα
αναφέρω τον Μαρίνο Γερουλάνο, τον
καθηγητή της Ιατρικής και Ακαδημαϊκό.
΄Ηταν ειδικός χειρουργός σε λεπτές
επεμβάσεις αναγκαίες στον εγκέφαλο του
ανθρώπου.
Και
σ' αυτούς που αναφέραμε ενδεικτικά
επαληθεύεται αυτό που έλεγε ο αείμνηστος
Καθηγητής Α.Ν. Τσιριντάνης: «χρειαζόμαστε
μία πίστη σοβαρή, που να την παίρνουν
στα σοβαρά, άνθρωποι σοβαροί». Και η
σοβαρή πίστη είναι μια πίστη απλή, χωρίς
θεολογικές διερευνήσεις, αλλά με συνέπεια
στη ζωή. Και μια τέτοια ζωή με πίστη απλή
και με συνέπεια, είναι η μόνη σωστή και
φυσιολογική ζωή για τον σημερινό άνθρωπο.
Και
επί πλέον, να σημειώσω ότι ο σημερινός
πιστός περιορίζεται στο να πηγαίνει
στην εκκλησία. Αλλά ο σύγχρονος πιστός
πρέπει όχι μόνο να περιορίζεται μόνο
σ' αυτό, αλλά να έχει ως καθημερινή
σοβαρή απασχόληση την προσευχή και την
ιεραποστολή, δηλαδή να μεταδώσει το
μήνυμα του Χριστιανισμού στη σημερινή
κοινωνία και κυρίως να προβάλλει τον
Θεάνθρωπο Κύριο, από τη θέση του ξεχασμένου
στη θέση του καθημερινού συνοδοιπόρου
και να έχει τον Κύριο ως καθημερινή
καταφυγή του για τα ποικίλα προβλήματα
ατομικά και γενικότερα της ζωής του και
όλα αυτά με πλήρη εμπιστοσύνη στη σοφία
και στην ανεκτίμητη αγάπη Του. Και η
παρούσα εργασία αποτελεί άριστο μέσο
για την ιεραποστολή αυτή. Και επειδή
μιλήσαμε προηγουμένως για την προσευχή
πρέπει να πούμε ότι η προσευχή έχει
μεγάλο πλάτος και έκταση και όσοι έχουν
χρόνο στη διάθεσή τους, όπως μερικές
κατηγορίες αναπήρων και συνταξιούχων,
πρέπει να χρησιμοποιούν μεγάλο μέρος
του χρόνου τους για τη προσευχή.
Αλλά
να ξέρουν ότι πρέπει να προηγείται
μετάνοια με την επανάληψη του ψαλμού
της μετανοίας του Δαυίδ:( σε απόδοση
στην νεοελληνική γλώσσα)
Ψαλμός
της μετανοίας
«
Ελέησέ με ο Θεός σύμφωνα με το μεγάλο
έλεός σου και σύμφωνα με το πλήθος των
εκδηλώσεων της αγάπης σου εξάλειψε την
αμαρτωλότητά μου.
Επί
πλέον πλύνε με από τις παραβάσεις των
εντολών σου και καθάρισέ με από τις
αμαρτιες μου.
Γιατί
γνωρίζω την αμαρτία μου και η αμαρτία
μου θα είναι μπροστά μου σε όλη μου τη
ζωή.
Σε
σένα μόνο αμάρτησα και τα πονηρά μπροστά
σου τα έκανα για να δικαιωθείς στις
προβλέψεις για την αμαρτωλότητά μου
και να με κρίνεις δίκαια.
Γιατί
αγάπησες Κύριε την αλήθεια, τα άδηλα
και τα κρυφά της σοφίας Σου μού τα
εδίδαξες .
Θα
με ραντίσεις με ίσωπο και θα καθαρισθώ,
θα με πλύνεις και θα γίνω και πιο λευκός
και απ το χιόνι.
Θα
με ακούσεις με έλεος και με ευφροσύνη
και έτσι ακόμη και τα οστά μου τα
ασυγκίνητα θα αγαλλιασθούν.
Στρέψε
προς άλλη κατεύθυνη τη δίκαιη καταδίκη
σου για τις αμαρτίες μου και καθάρισέ
με απ’ όλες τις αμαρτίες μου .
Δώσε
μου Κύριε καθαρή καρδιά και πνεύμα
ειλικρινείας βάλε βαθειά μέσα μου
Μην
επιτρέψεις να βγω απ το σωστό δρόμο σου
και μην με στερήσεις απ’ την ευεργετική
επίδραση του Αγίου σου Πνεύματος.
Δώσε
μου τη μεγάλη χαρά της σωτηρίας μου και
να στηρίξεις με πνεύμα επιβολής του
αγαθού στο κακό.
Θα διδάξω όμως τους οδούς σου στους
ασεβείς και οι ασεβείς θα επιστρέψουν
σε Σένα.
Λύτρωσέ
με Κύριε από τις αμαρτίες μου και έτσι
θα αγαλλιασθεί η ψυχή μου με το απρόσιτο
μέγεθος της καλοσύνης Σου.
Κύριε
και όταν ανοίξεις τα χείλη μου, το στόμα
μου θα προφέρει τη δοξολογία σου.
Ότι
θυσία ζήτησες την έδωσα, ούτε ολοκαυτώματα
θέλεις αλλά η μόνη θυσία στο Θεό είναι
πνεύμα συντετριμμένο και τεταπεινωμένο
και νοοτροπία ανθρώπου συντετριμμένου
και τεταπεινωμένου για την αμαρτωλότητά
του. Μια τέτοια θυσία δεν θα την απορρίψει
ο Κύριος αλλά θα τη δεχθεί.
Και τέτοια συντριβή παρακαλούμε να
δώσει σε μας ο Θεός. Λοιπόν ικετεύω τον
Κύριο να δεχθεί την ειλικρινή μετάνοιά
μου για τη μεγάλη μου αμαρτωλότητα και
ικετεύω τον Κύριο να συγχωρήσει τις
πολλές αμαρτίες μου ως αγαθός και
φιλάνθρωπος και ελεήμων Θεός
Και
η προσευχή αφορά όλα τα κράτη του κόσμου
(κράτη Ευρώπης, κράτη Κεντρικής, Βορείου
και Νοτίου Αμερικής,το κράτος της
Αυστραλίας, τα πολλά κράτη της Αφρικής,
τα πολλά κράτη της Ασίας που περιλαμβάνουν
και την Ιαπωνία και τη Μεγάλη σύγχρονη
Ρωσία.
Και
μερικά θέματα για τα οποία πρέπει να
γίνεται η προσευχή είναι: Εκείνοι που
υποφέρουν από οδυνηρές ασθένειες, επίσης
εκείνοι που υποφέρουν από ανίατες
ασθένειες, οι πενθούντες, οι καρκινοπαθείς,
οι ψυχοπαθείς, τα ζωντόρφανα και τα
ορφανά, τα παιδιά στα νοσοκομεία Παίδων
οιασδήποτε μορφής, οι εγωπαθείς, οι
υποκριτές, οι πορωμένοι («δια
την πόρωσιν της καρδίας αυτών»). Για
όλους τους παραπάνω να παρακαλούμε το
Θεό να τους δίνει το μεγάλο δώρο της
συνεπους και φωτισμένης χριστιανικής
πίστεως και το ενδιαφέρον για το
συνάνθρωπο που αρχίζει από τους παρόντες
περισσότερο ηλικιωμένους γονείς .
Επίσης για τους φυλακισμένους να
παρακαλούμε τον Κύριο να τους δίνει
υπομονή στη φυλάκισή τους και όταν
αποφυλακιστούν και όσοι θέλουν αφού
τους καθαρισθούν με τη μετάνοια να
τους δώσει το μεγάλο δώρο της φωτισμένης
χριστιανικής πίστεως και το ενδιαφέρον
για το συνάνθρωπο που αρχίζει από τους
παρόντες πιο ηλικιωμένους γονείς. Για
τους χαρτοπαίχτες να δεώμεθα στον Κύριο
να απαλλαγούν από το πάθος της χαρτοπαιξίας
και αφού καθαρισθούν με τη μετάνοιαι
να γίνουν άνθρωποι με χριστιανικό
ενδιαφέρον για τους συνανθρώπους τους.
Υπάρχουν
όμως και οι παραστρατημένοι που πρέπει
να δεώμεθα για αυτούς στον Κύριο να τους
αφαιρέσει το παραστράτημα και οδηγώντας
τους στο δρόμο του ψυχικού ανεβάσματος
να τους κάνει χριστιανούς ιεραποστόλους.
Επίσης για τους μετανοούντες κομμουνιστές
να δεώμεθα στον Κύριο να τους δώσει το
μεγάλο δώρο της πίστεως και αφού τους
καθάρει με τη μετάνοια και τους ανεβάσει
ψυχικά να τους αναδείξει χριστιανούς
ιεραποστόλους της πίστεως αυτής με το
ζήλο και τη δραστηριότητα που είχαν
πολύ παλαιά ως κομμουνιστές για το έργο
τους. Επίσης τους μόνους στη ζωή να
δεώμεθα στον Κύριο αφού καθαρθούν με
τη μετάνοια και ανέβουν ψυχικά να γίνουν
ιεραπόστολοι τη φωτισμένης και συνεπούς
χριστιανικής πίστεως με ενδιαφέρον για
τον συνάνθρωπο που αρχίζει από τους
παρόντας πιο ηλικιωμένους γονείς.
Για
όλους τους παραπάνω να παρακαλούμε το
Θεό να τους δίνει ενδιαφέρον για τα
προβλήματα των συναθρώπων τους αρχίζοντας
από τους πιο ηλικιωμένους γονείς τα
παιδιά τους και το στενό τους περιβάλλον.
Αυτά ισχύουν για εκείνους που έχουν
πολύ χρόνο αλλά και γι’ εκείνους που
έχουν λίγο χρόνο να περιορίζονται σε
ένα δύο απ’ αυτά, αναλόγως του χρόνου
που διαθέτουν.
Και
τώρα θα μιλήσουμε για μερικές εφαρμογές
των Μεγάλων Αληθειών που αναφέραμε και
οι οποίες περιέχονται στο δεύτερο μέρος
της παρούσης μελέτης
ΜΕΡΟΣ
ΔΕΥΤΕΡΟ
ΜΕΡΙΚΕΣ
ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΑΛΗΘΕΙΩΝ ΣΤΗ ΖΩΗ
ΜΑΣ
1)
Ο θεσμός της
οικογένειας
έχει αναγνωρισθεί ως το ασάλευτο θεμέλιο
του πολιτισμού.
Αλλά
η οικογένεια έχει υποστεί την πολύ κακή
επίδραση της υπάρχουσας μεγάλης ηθικής
κρίσης που αναφέραμε παραπάνω.
Βέβαια,
ο έρωτας είναι ο φυσικός νυμφαγωγός για
να έρθουν σε γάμο ο άνδρας και η γυναίκα.
Αλλά σ΄αυτόν τον γάμο, έπειτα από μερικά
χρόνια, αρχίζουν οι διενέξεις, τα
προβλήματα και οι απειλές για διαζύγιο.
Να ξέρουμε, όμως, ότι το διαζύγιο είναι
μια συμφορά
για την οικογένεια και μάλιστα όταν
υπάρχουν παιδιά. Γι΄αυτό στην εποχή
μας, εκτός απ΄την αμοιβαία έλξη, πρέπει
στον άνδρα και τη γυναίκα να υπάρχει
και η προσπάθεια για ψυχικό ανέβασμα
με βάση και δύναμη την απλή χριστιανική
πίστη. Οπότε, όταν δημιουργηθούν
προβλήματα στην οικογένεια, με την
ανακοινωτικότητα, την συνεξήγηση και
την αίτηση της συγνώμης, διαλύονται οι
παρεξηγήσεις και επανέρχεται το πνεύμα
της αρμονίας στο ζεύγος, που είναι, όπως
λένε οι ειδικοί, η καλύτερη αγωγή για
τα παιδιά, αλλά και την ευτυχία της
οικογένειας.
Αλλά
πρέπει να προσεχθεί και ένα άλλο θέμα
το εξής: Πρέπει η γυναίκα να είναι πάντα
ελκυστική στον άνδρα της, ώστε ο άνδρας
να αποφεύγει τελείως την ικανοποίηση
του sex
έξω
από
τη σύζυγό του, με πολύ επικίνδυνες
συνέπειες (αφροδίσια, aids
κ.λπ.) και γι΄αυτόν και για την οικογένειά
του και φυσικά για τα παιδιά του. Και
αυτό θα γίνει όχι μόνο ως καθήκον του
άνδρα απέναντι στην οικογένειά του,
αλλά και με το να έχει ο άντρας και η
γυναίκα φυσικά ένα μεγάλο σκοπό στη ζωή
τους και αυτός ο σκοπός είναι η πίστη
στον Αναστάντα Θεάνθρωπο Κύριο και το
πνεύμα της Ιεραποστολής, ώστε ο Κύριος,
ο μεγάλος ξεχασμένος της ανθρώπινης
Ιστορίας, να γίνεται συνεχώς γνωστός
ως βοηθός και συνοδοιπόρος της σημερινής
οικογένειας. Και αυτή η πίστη και η
μεγάλη αποστολή πρέπει να συνοδεύει
και τη νεολαία μας απ΄την εφηβική κιόλας
ηλικία, ώστε η μεγάλη τους αποστολή να
κυριαρχήσει στη ζωή τους.
Ένα
άλλο θέμα είναι η πολυμελής οικογένεια,
που πρέπει να έχει τη συμπαράσταση του
συνόλου, του κράτους. Γιατί η πολυμελής
οικογένεια προσφέρει τους απογόνους
της για το καλό του συνόλου, αλλά πρέπει
να έχει και την έμπρακτη συμπαράσταση
και βοήθεια απ΄το σύνολο.
Ένα
άλλο θέμα είναι, για τις οικογένειες
που έχουν παιδιά, να τους δώσουν τη σωστή
αγωγή και
προοδευτικά,
από τη νηπιακή τους ηλικία, να τους
μάθουν να προσεύχονται και να ζουν μια
συνεπή χριστιανική ζωή, δίνοντας οι
ίδιοι οι γονείς το παράδειγμα. Και σ΄αυτή
την αγωγή έχει βασική θέση η προφύλαξη
των παιδιών τους απ΄τα ναρκωτικά.
Πρέπει
το παιδί απ' τη πολύ μικρή του ηλικία να
πάρει τα εξής προσόντα: πρώτον, να πάρει
στα σοβαρά την προσευχή. Για τον λόγο
αυτόν πρέπει το παιδί να γονατίζει μαζί
με τον πατέρα του και την μητέρα του και
να προσεύχεται χωρίς μειδιάματα που
δείχνουν ότι δεν παίρνουν στα σοβαρά
την προσευχή. Και η προσευχή πρέπει να
έχει και ευχαριστίες και αιτήματα και
να είναι σύντομη. Δεύτερον, να μάθει το
παιδί να λέει την αλήθεια. Και αν
διαπιστώσει ο γονέας ότι λέει ψέματα
να το κάνει το παιδί να το ομολογήσει
ότι είπε ψέματα ώστε να μην το επαναλάβει
και τρίτον ,εάν έχει ένα παιδί δυο
κουλούρια στην τσέπη του και υπάρχει
δίπλα του ένα πολύ φτωχό παιδί, το άλλο
κουλούρι να του το δώσει. ΄Ετσι συνηθίζει
στην αλληλεγγύη.Τρίτον, χρειάζεται
ακόμα και ο σεβασμός προς τους μεγαλυτέρους
στην ηλικία με το να μιλάνε οι νεώτεροι
στους μεγαλύτερους στον πληθυντικό
αριθμό. Επισης να χρησιμοποιούν τη φράση
«Θα μου επιτρέψετε να πω…»κλπ. Όταν
πρόκειται να μπουν σε πόρτα
σπιτιού
ή άλλου οικήματος να αφήνουν τον
μεγαλύτερο σε ηλικία να περάσει πρώτος.
Επίσης να παραχωρούν τη θέση τους είτε
σε ηλικιωμένους ή σε κυρίες με μικρά
παιδιά είτε σε λεωφορεία ή άλλα μεταφορικά
μέσα.
Ακόμη
ένα άλλο σοβαρό θέμα που ακούμε και
βλέπουμε απ' τη τηλεόραση είναι το
εμπόριο βρεφών και μικρών παιδιών που
προέρχεται από τη μεγάλη ηθική κατάπτωση
που υπάρχει στη χώρας μας.
Γι'
αυτό πρέπει τα παιδιά να είναι υπό τη
συνεχή φροντίδα και το άγρυπνο βλέμμα
των γονέων τους, ακόμα και στην ψυχαγωγία
πρέπει να είναι κοντά στα παιδιά τους
και να μην συζητούν με άλλους και να μην
απομακρύνουν το βλέμμα τους απ' τα
παιδιά, γιατί μπορεί αυτοί που τους
απασχολούν να είναι υποκινούμενοι από
άλλους που θέλουν να απαγάγουν τα παιδιά
τους. Γι αυτό ,επαναλαμβάνω, τα παιδιά
να είναι υπό το συνεχές άγρυπνο βλέμμα
των γονέων τους, είτε στο σπίτι, είτε
στη ψυχαγωγία είτε οπουδήποτε αλλού.
2)
Και όσον αφορά το Σχολείο,
σε όλες τις διαβαθμίσεις του, απ΄το
Δημοτικό μέχρι και το Λύκειο, ο ρόλος
του είναι πολύ μεγάλος, γιατί έρχεται
να συμπληρώσει το έργο των γονέων των
μαθητών. Το έργο του Σχολείου δεν είναι
μόνο η μόρφωση των παιδιών, όσο καλή και
αν είναι, αλλά χρειάζεται και η παιδεία,
με την έννοια του ψυχικού ανεβάσματος
των παιδιών, το οποίο, όπως είδαμε
παραπάνω, είναι πολύ απαραίτητο για την
αντιμετώπιση της μεγάλης ηθικής
κρίσης
που περνάμε. Βέβαια, για το σκοπό αυτό,
βάση και βοήθεια είναι η χριστιανική
πίστη. Επειδή όμως, τα σύγχρονα Σχολεία
περιλαμβάνουν και μαθητές άλλων
θρησκειών, η χριστιανική διδασκαλία θα
γίνεται με σεβασμό προς τα άλλα
θρησκεύματα.
Κατανοώ
πλήρως τα αιτήματα των Δασκάλων και
Καθηγητών για αύξηση στις μικρές αμοιβές
που παίρνουν και σέβομαι τους δίκαιους
αγώνες τους. Παράλληλα, όμως, με αυτούς
τους αγώνες τους, πρέπει να ξέρουν ότι
το έργο τους είναι πολύ ανώτερο και πολύ
χρήσιμο για την Πατρίδα μας. Και αυτό
το έργο θα γίνει μόνο με πνεύμα θυσίας.
Ας μην ξεχνάμε τους αγώνες του ΄Εθνους
μας. Γι΄αυτό, χωρίς ηρωϊσμούς, σήμερα
δεν γίνεται τίποτα το ανώτερο. Και οι
Δάσκαλοι και οι Καθηγητές πρέπει να
είναι υποδείγματα στο πνεύμα θυσίας,
για την εκτέλεση του υψηλού και σπουδαίου
έργου τους. Θα παραδώσουν έτσι στους
μαθητές τους, εκτός απ΄τη πολύτιμη
διδασκαλία τους και έμπρακτη απόδειξη
αυτών που λένε και γι΄αυτό το λόγο είναι
άξιοι για μίμηση. Επιπλέον, οι δάσκαλοι
πρέπει να εμπνεύσουν στα παιδιά τη
προσευχή ως σπουδαία εκδήλωση της
συνεπούς και φωτισμένης χριστιανικής
πιστεως. Το έργο των δασκάλων είναι να
εμπνεύσουν την αλληλεγγύη μεταξύ των
μαθητών και την ανάγκη της προσευχής,
αλλά πρέπει οι ίδιοι πρώτα να είναι
υποδείγματα στην προσευχή και αυτό θα
γίνει μόνο όταν οι Επίσκοποι αφιερώσουν
μεγάλο μέρος της ζωής τους για να
εμπνεύσουν την πίστη στη ζωή των δασκάλων
και καθηγητών γιατί το έργο των Επισκόπων
είναι πολύ σπουδαίο και είναι οι μόνοι
που μπορούν να τους εμπνεύσουν χριστιανική
πίστη. Και αυτή η μελέτη προσφέρει
μεγάλη βοήθεια και νομίζω ότι οι
Επίσκοποι πρέπει να διαβάσουν προσεκτικά
τη μελέτη αυτή γιατί θα τους χρειαστεί
στο μεγάλο έργο που θα αναλάβουν.
Και
αυτό είναι το σπουδαιότερο διότι η
αλληλεγγύη, η αγάπη μεταξύ των μαθητών
τους ανεβάζει και εκείνο που χρειάζεται
σήμερα ,είναι το ψυχικό ανέβασμα των
μαθητών. Αλλά για να γίνει το ψυχικό
ανέβασμα των μαθητών πρέπει να γίνει
το ψυχικό ανέβασμα των δασκάλων και
καθηγητών. Αλλά αυτό είναι πολύ δύσκολο
και χρειάζεται συνεχής αγώνας και όπως
είπαμε χωρίς πνεύμα θυσίας δεν μπορεί
να γίνει τίποτα το αξιόλογο.
Επίσης,
το Σχολείο ,πρέπει να διαφωτίζει τους
νέους για τον κίνδυνο των ναρκωτικών.
3) Τα
ναρκωτικά
είναι
δηλητήρια, που έχουν κάτι το ιδιαίτερο,
γιατί ενώ στην αρχή φαίνονται ακίνδυνα
ή και ευχάριστα, σύντομα δημιουργούν
εξάρτηση απ΄την οποία είναι
αδύνατο
να ξεφύγουν.
Γι΄αυτό
πρέπει να γίνεται σοβαρή διαφώτιση
απ΄τη μικρή κιόλας ηλικία, απ΄τους
γονείς και απ΄τους δασκάλους, αλλά και
τους καθηγητές. Και οι σύλλογοι γονέων
και κηδεμόνων των σχολείων πρέπει να
φροντίζουν, ώστε στα διαλείμματα να μην
υπάρχει επικοινωνία των μαθητών με τους
εξωσχολικούς, με την τοποθέτηση λαμαρινών
στα κιγκλιδώματα στον περίβολο του
σχολείου. Επίσης, να υπάρχει ένας δάσκαλος
ή καθηγητής στα διαλείμματα ώστε να
ελέγχει την μη επικοινωνία των μαθητών
με τους έξω του σχολείου ευρισκόμενους.
Ακόμη να υπάρχει ένας αστυνομικός που
να ελέγχει τους ύποπτους έξω του σχολείου
ώστε να μη γίνεται διακίνησηση των
ναρκωτικών.
4)
Το σεξουαλικό πρόβλημα:
Από το βιβλίο του : “΅Εμπρός εις την
κρίσιμον καμπήν.- ΄Ενα μήνυμα” σε
μεταγλώτισση στη δημοτική, ο καθηγητής
Αλέξανδρος Τσιριντάνης είχε πει : “ Η
αντιμετώπιση του σεξουαλικού προβλήματος
δεν γίνεται με την αποφυγή του. Ο
ανθρωπισμός που οι καιροί μας χρειάζονται
δεν μπορεί να ξεφύγει από το πρόβλημα
αυτό διότι, απλούστατα ξεπερνάει τον
άνθρωπο και παύει να είναι ανθρωπισμός.
Εξ άλλου, καιρός είναι να λυτρωθούμε
από δύο πλάνες που βασανίζουν την
ανθρωπότητα στο σημείο αυτό.
Η
πρώτη πλάνη θεωρεί το σεξουαλικό ένστικτο
κάτι το κατώτερο. Θεωρεί την γενετήσια
ορμή περίπου ως αμάρτημα και για τον
πνευματικό άνθρωπο ως ήττα. Κάθε τι που
είναι σχετικό με αυτό τα θέματα είναι
“ταμπού”, απαγορευμένο. Είναι γνωστό
πού η πλάνη αυτή οδήγησε, σε
μια
σεξοκεντρική ηθική που φθάνει σε
απάνθρωπες εκδηλώσεις ενώ συγχρόνως
σκοτίζει στην ψυχή τις άλλες επιδιώξεις
της ηθικής. Οδηγεί τελικά σε μια πολύμορφη
και καταστρεπτική ανισορροπία, την
υποκρισία. Δηλαδή στο θάνατο κάθε ελπίδας
να αποκτήσωμε πνευματικό πολιτισμό.
Η δεύτερη πλάνη, που είναι διαμετρικά
αντίθετη, βλέπει στο γενετήσιο ένστικτο,
όπως λέμε τώρα το “σεξ” ,την ευτυχία
του ανθρώπου. Την ανώτερη ευτυχία , την
μόνη ευτυχία. Το συμπέρασμα της αντιλήψεως
αυτής είναι ότι το σεξ μεταβάλλεται σε
νόημα της ζωής ,σε σκοπό της ζωής. Για
εκείνον που έχει μάτια για να βλέπει,
είναι φανερό που οδηγεί η σεξοκεντρική
αυτή αντίληψη της ζωής. Ας μας συγχωρηθεί
να το πούμε χωρίς περιστροφές: Η
σεξοκεντρική αυτή αντίληψη της ζωής
είναι, απλούστατα, αποκτήνωση του
ανθρώπου. ΄Ενας πολιτισμός που ως ίνδαλμά
του έχει το “σεξ” είναι πολιτισμός
κοντά στην κατάρρευση. Είναι ζήτημα
χρόνου και είναι ζήτημα μιας σπρωξιάς
από τα εξωτερικά γεγονότα, για να
καταρρεύσει ένας τέτοιος σεξοκεντρικός
“πολιτισμός”.
Το
συμπέρασμά μας είναι ότι το σεξ ούτε
κακό αποτελεί και χυδαία εκδήλωση,
ανάξια για πνευματικό άνθρωπο, ούτε
ευτυχία και πολύ λιγώτερο σκοπό και
νόημα της ζωής. Αποτελεί μια ψυχική και
βιολογική ανθρώπινη λειτουργία, η οποία
ως τέτοιου είδους, είναι σεβαστή και
μέσα
στον προορισμό της αποτελεί αξία.
΄Οχι
όμως βέβαια, την ανώτατη αξία. Αποτελεί
αξία με την προϋπόθεση ότι θα έχει
ιεραρχικά τοποθετηθεί στην κλίμακα των
αξιών. Ενώ όμως αυτή η ίδια, όπως είπαμε,
δεν αποτελεί πηγή ευτυχίας αλλά μπορεί
να βοηθήσει τον άνθρωπο στην ευτυχία
και στο
πνευματικό
του ανέβασμα ακόμη. Γι' αυτό το λόγο
όμως πρέπει το θέμα αυτό να μελετηθεί
με κάθε σεβασμό, να γίνεται όντως
αντικείμενο επιστημονικής έρευνας και
με ειλικρίνεια και εντιμότητα, να
ενταχθεί η αξία αυτή στην ιεραρχία των
αξιών, νά πάρει τη θέση που όντως της
ανήκει. Χρειάζεται πολύς σεβασμός, πολλή
ειλικρίνεια και όντως αντικειμενική
έρευνα, για να βρει την λύση του το
πρόβλημα που λέγεται θέση του σεξ μέσα
σε ένα πνευματικό πολιτισμό. Αλλά πριν
από όλα πρέπει να αναγνωρισθεί ότι
υπάρχει τό πρόβημα αυτό”.
.........................Επίσης,
η αξία αυτή σπίτι της έχει τον γάμο. Ο
γάμος πρέπει να τιμάται. Και στην παιδεία
την αληθινή πρέπει να τιμάται από δύο
πλευρές. Πρώτον, είναι το μόνο σπίτι του
γενετήσιου ενστίκτου. Δεύτερον, είναι
όμως το σεβαστό και αγαπημένο σπίτι.
Που σημαίνει ότι σοβαρά και τίμια και
συνεπώς, πρέπει ο γάμος να τύχει του
σεβασμού, της αγάπης, της στοργής, του
θαυμασμού. Και όχι μόνον ο γάμος, αλλά
και εκείνο που οδηγεί στον γάμο, ακόμη
και η ερωτική αγωγή πρέπει να τύχει της
ανάλογης προσοχής. Και για να τύχει της
προσοχής πρέπει προηγουμένως να τύχει
της εκτιμήσεως. Τώρα πλέον υπάρχει σειρά
βιβλίων επ' αυτών των θεμάτων στην
διάθεσίν σας και εδώ μπορώ να σταματήσω.
Αλλ'
οφείλω να τονίσω και το εξής: Μη νομίσετε
ότι τα λέω αυτά, αγνοώντας την ανάγκη
που έχει ο Χριστιανισμός και για αγάμους.
Αντίθετα πιστεύω ότι όπως δεν υπήρξε
ελευθερία χωρίς ήρωες που εθυσιάσθηκαν
και δεν υπάρχει πολιτισμός χωρίς
ανθρώπους που περιφρονούν και την υγεία
τους, έτσι δεν μπορεί να υπάρξει και
πνευματικός πολιτισμός χωρίς ανθρώπους,
που μία νύμφη έχουν την πνευματική
δημιουργία. Αυτό, όμως, είναι άλλο και
άλλο είναι εκείνος ο άκριτος ζήλος και
η ανόητη φιλοδοξία του καθενός να κάνει
δήθεν τον άγαμο και να πληρώνουν οι
άλλοι “τα σπασμένα” των εκνευρισμών
του, να είναι
συνεχώς
θυμωμένος, διότι απλούστατα ο άνθρωπος
αυτός δεν είναι καμωμένος να είναι
άγαμος. Περιφρονεί δε και τον Απόστολον
Παύλον, που λέει δεν είσαι καμωμένος
για τον άγαμο βίο, να παντρευτείς, διότι
καλύτερα είναι να παντρευτείς, παρα
“πυρούσθαι”.
Το
συμπέρασμα είναι, ότι αν θέλωμε να
κυβερνήσωμε τον παράγοντα αυτόν, πρέπει
να τον αναγνωρίσωμε ότι υπάρχει και εκ
Θεού.
Μένει
να πω αυτό που είπα και προηγουμένως.
Στην διαλεκτική αντιμετώπιση του
σεξουαλικού
θέματος είναι και το εξής: Πρέπει να
φύγει το είδωλο που λέγεται ευτυχία. Η
ορμή αυτή είναι μια βιολογική λειτουργία.
Δεν δίνει ευτυχία. ΄Οταν εκδηλώνεται
όπως πρέπει, είναι θεία δημιουργία.
΄Οταν λατρεύεται, είναι θάνατος. ΄Οταν
περιφρονείται, είναι θάνατος. Διότι η
λατρεία του σεξ και η περιφρόνηση του
σεξ, είναι δύο μορφές της αποκλίσεως
από τον ίσιο δρόμο του Θεού και εδώ
φαίνεται η επίδραση και του σατανά.
Δηλαδή
σε όλους του ζώντες οργανισμούς υπάρχει
το σεξ για τη διαιώνιση του είδους, αλλά
στον άνθρωπο το σεξ έχει ιδιαίτερη
σημασία, γιατί ο άνθρωπος μπορεί το σεξ
να το πειθαρχήσει στην κατεύθυνση που
θέλει, ακόμα και σε ορισμένες σπάνιες
περιπτώσεις να το νεκρώνει για ορισμένους
σπουδαίους πνευματικούς σκοπούς.
5)
Η
Τηλεόραση είναι
μεγάλο μέσο επηρεασμού της κοινής
γνώμης, Δυστυχώς όμως η Τηλεόραση η
σημερινή έχει υποστεί την κακή επίδραση
της ηθικής κρίσεως και καταπτώσεως .
΄Ετσι τα έργα της Τηλεόρασης είναι
ηθικώς επιβλαβή και απαράδεκτα γιατί
παρουσιάζουν εικόνες από τη σημερινή
ζωή της ηθικής κατάπτωσης και επιπλέον
παρουσιάζουν εγκλήματα και μάλιστα με
τέτοιες λεπτομέρειες που ενδιαφέρουν
μόνο τους δικαστικούς . Και επομένως
επιβλαβή για τους νέους και τα παιδιά
που παρακολουθούν την Τηλεόραση και
πρέπει οι ιδιοκτήτες των καναλιών και
οι διευθυντές των προγραμμάτων να έχουν
συνείδηση της τεράστιας ευθύνης τους
κυρίως για την αγωγή της νεολαίας γιατί
η Τηλεόραση είναι άριστο μέσο για το
ψυχικό ανέβασμα της νεολαίας.
6)
Και τώρα για την
Εκκλησία:
Η διακονία των Ιερέων πρέπει να παύσει
να είναι επάγγελμα. Και ως επάγγελμα
πρέπει να έχουν μια αξιοπρεπή απασχόληση
για την οποία πρέπει
να
φροντίζει το κράτος ώστε να τους
εξασφαλίζει τα έξοδα συντήρησης της
οικογένειας τους και η διακονία στην
Εκκλησία να είναι διακονία ανωτέρας
ποιότητας δεδομένου ότι το έργο τους
είναι να ετοιμάζουν τους πιστούς σε μια
ανωτέρα ζωή, ζωή αντάξια της αιωνιότητας
που τους περιμένει. Επίσης πρέπει να
υπάρχει και μια επιτροπή ευσεβών
επισκόπων οι οποίοι να ελέγχουν εάν οι
υποψήφιοι ιερείς είναι ικανοί για το
έργο τους. Και επιπλέον να μην δέχονται
να παίρνουν φιλοδωρήματα για τα διάφορα
πνευματικά έργα που κάνουν (γάμοι,κηδείες,
μνημόσυ
να).
Τέλος, όλοι οι ιερείς και οι επίσκοποι
να είναι παντρεμένοι. Και για τους
επισκόπους επίσης θα πούμε ότι πρέπει
να αφήσουν τον άγαμο βίο και να
δημιουργήσουν οικογένειες υποδειγματικές.
Ο Απ. Παύλος στην Α΄ προς Τιμόθεον
Επιστολή του (κεφ. Γ' στιχ. 1-15) λέει: “
Δει ουν τον επίσκοπον ανεπίληπτον είναι
μιας γυναικός άνδρα...” και να δημιουργήσει
μια υποδειγματική οικογένεια γιατί αν
δεν μπορεί να δημιουργήσει μια
υποδειγματική οικογένεια... πως Εκκλησίες
Θεού επιμελήσεται;” Εν τούτοις χρειάζεται
και ο άγαμος βίος για κείνον που έχει
κεντρική ηγετική ευθύνη και μοναδική
οδηγητική αρμοδιότητα στην Εκκλησία
και γι’ αυτό δεν μπορεί να αναλάβει
και τα καθήκοντα για τη δημιουργία της
δικής του προσωπικής οικογένειας. Ακόμη
στο έργο των Επισκόπων είναι και η
διαφώτιση των δασκάλων για το έργο της
προσευχής που θα διδάξουν στους μαθητές.
Αλλά και στο αντίστοιχο έργο των
καθηγητών του Γυμνασίου και Λυκείου.
Και τέλος ως κύριο έργο στην ιεραποστολή
τους να έχουν το να γίνει ο Κύριος από
ξεχασμένος της ανθρώπινης ιστορίας ο
καθημερινός συνοδοιπόρος του ανθρώπου
και η καταφυγή του και η πλήρης εμπιστοσύνη
τους στον Κύριο.
7)
Ο Κύριος εδίδαξε
ΕΝΑΝ
και μόνον Χριστιανισμό.
Αλλά ο πιστός χρειάζεται τη βοήθεια και
τη συμπαράσταση των άλλων χριστιανών
για να ανέβει το δύσκολο και γεμάτο
προβλήματα δρόμο που οδηγεί στην
αιωνιότητα. Αλλά γι’ αυτό χρειάζεται
ΜΙΑ μόνο Εκκλησία και όχι με τη προσθήκη
μερικών μικροδογματικών διαφορών τις
οποίες εφευρίσκει ο άνθρωπος να
δημιουργούνται περισσότερες της μιας
Εκκλησίες. Και να ξέρουμε ότι και στην
Εκκλησία ακόμη διεισδύει ο Σατανάς.΄Ετσι
ο Κύριος εδίδαξε ΕΝΑΝ Χριστιανισμό και
πρέπει να υπάρχει ΜΙΑ μόνο Εκκλησία για
τη βοήθεια των πιστών.
8)
Η αναγέννηση
της πατρίδος μας δεν θα γίνει απ’ τους
πολιτικούς μας, αλλά θα αρχίσει από
τους δασκάλους και καθηγητές, οι οποίοι
πρέπει να είναι ενσυνείδητοι χριστιανοί.Και
αυτό θα γίνει εάν καλέσουν οι υπουργοί
Παιδείας, οι οποίοι πρέπε και αυτοί να
είναι ενσυνείδητοι Χριστιανοί, όλους
τους δασκάλους και καθηγητές του Κράτους
σε μια μεγάλη αίθουσα και να τους
υπογραμμίσουν ότι η σωτηρία του Κράτους
εξαρτάται από αυτούς με το να
διδάσκουν,πρώτον, στους μαθητές του
Δημοτικού Σχολείου την ανάγκη αλληλεγγύης
και τη στοιχειώδη αγάπη μεταξύ των
μαθητών και, δεύτερον, την ανάγκη της
προσευχής για κάθε πρόβλημα της ζωής
τους και για τα προβλήματα των άλλων
συμμαθητών τους. Ιδιαιτέρως να έπιστήσουν
την προσοχή τους οι δάσκαλοι στο θέμα
της προσευχής που στις μέρες μας έχει
χάσει το κύρος της και πρέπει να αρχίσει
απ’ στο Δημοτικό Σχολείο. Γι’ αυτό
και οι δάσκαλοι πρέπει να είναι
ενσυνείδητοι χριστιανοί, δηλαδή
προσευχόμενοι χριστιανοί. Και αυτή η
κατάσταση να συνεχιστεί στο γυμνάσιο
και στο λύκειο. Και έτσι μόνο θα γίνει
η καινούργια κοινωνία η οποία θα ξέρει
να εκτιμά τα άξια εκτιμήσεως. Και σ’
αυτό το έργο θα παίξει μεγάλο ρόλο η
τηλεόραση και οι Επίσκοποι με το να
ασχοληθούν με την ενίσχυση της πίστεως
των δασκάλων και καθηγητών.
9)Για
την Αιωνιότητα
Και
τώρα επανερχόμεθα στην αρχή της παρούσης
μελέτης. Ο άνθρωπος δεν είναι τα
τόσα
κιλά κρέας που ζυγίζει αλλά έχει και
την πνευματική προσωπικότητα που δεν
έχει καμία σχέση με την ύλη και δεν
μπορεί να γίνει ορατή απ’ τα μάτια
μας.Είναι μέσα στο σώμα μας, ενεργεί στα
διάφορα όργανα, αλλά είναι αθάνατη. Και
αυτή η προσωπικότητα είναι πλασμένη
για την αιωνιότητα και αξίζει κάθε
προσπάθεια προετοιμασίας του ανθρώπου
για την αιωνιότητα και η παρούσα μελέτη
αποτελεί άριστο μέσο για το σκοπό αυτό.
ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ
ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ
ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Επειδή,όπως
είπαμε, το έθνος μας περνάει μια μεγάλη
ηθική κρίση όπως άλλωστε όλος ο σημερινός
κόσμος και μεγάλη ηθική κατάπτωση,
εκείνο που χρειάζεται είναι ο συνεχής
αγώνας για το ψυχικό ανέβασμα του
ανθρώπου. Και αυτό το ψυχικό ανέβασμα
θα γίνει με ορισμένες προϋποθέσεις: Οι
προϋποθέσεις είναι η επαναλαμβανόμενη
αυτοκριτική, η συναίσθηση της αμαρτωλότητας
και η μετάνοια. Επίσης, πρέπει ο άνθρωπος
να είναι τίμιος και συνεπής προς το
κράτος και την πατρίδα, προς την υπηρεσία
του και προς την οικογένειά του, προς
συγγενείς και φίλους και γενικά προς
την κοινωνία.
Και
το ψυχικό ανέβασμα θα πραγματοποιηθεί
με δύο παράλληλους και απαραίτητους
αγώνες.
Ο
πρώτος ,είναι ο αγώνας με την καθημερινή
προσευχή που πρέπει να γίνεται πολλές
φορές την ημέρα.Και για τους πολυάσχολους
και εργαζόμενους σε βιοποριστικά
επαγγέλματα θα πούμε ότι δεν χρειάζεται
μακροσκελής προσευχή, αρκούν και δύο
λέξεις για την επίκληση του Θεού στη
ζωή μας. Πρέπει εδώ να επισημάνουμε ότι
δεν πρέπει να περιμένουμε οπωσδήποτε
την άμεση εκπλήρωση των αιτημάτων που
αναφέρουμε στο Θεό και ιδιαίτερα να
μην στενοχωρούμεθα όταν δεν γίνονται
αυτά που ζητάμε. Και μάλιστα μερικές
φορές, η στενοχώρια φτάνει μέχρι δακρύων
όταν ιδιαίτερα το αίτημά μας συνδέεται
με την απαλλαγή από πόνους ή άλλη
αρρώστεια. Και άλλοι πάλι αμφισβητούν
την ύπαρξη του Θεού διότι ισχυρίζονται
ότι αν υπήρχε Θεός θα τους άκουγε και
δεν θα υπέφεραν από πόνους. Αλλά αυτό
είναι τεράστιο λάθος, γιατί ο Θεός, ο
Δημιουργός μας δεν έχει προορισμό να
ακούει το ανθρώπινο μυαλουδάκι, αλλά
αντίθετα πρέπει ο άνθρωπος να εμπιστεύεται
τον Θεό. Ο Θεός βέβαια καταλαβαίνει τις
αμφιβολίες του ανθρώπου λόγω της μεγάλης
αγάπης Του, αλλά βέβαια αυτό δεν αποτελεί
δικαιολογία για τον άνθρωπο δηλαδη να
αμφιβάλλει για την ύπαρξη του Θεού.
΄Επειτα όλες αυτές οι δοκιμασίες της
σύντομης ζωής που ζούμε δεν είναι τίποτα
μπροστά στην αιωνιότητα της πνευματικής
προσωπικότητας που μας εχάρισε η Θεία
Αγάπη. Αλλά ο άνθρωπος είναι μία ύπαρξη
που θέλει συνεχώς να είναι ευτυχισμένη
και αυτό το αίτημα το δίνει ο Θεός με
την αιωνιότητα χάριν της οποίας αξίζει
να περάσουμε οποιαδήποτε δοκιμασία
στην πολύ σύντομη αυτή ζωή μας.
Ο δεύτερος , είναι ο αγώνας να αποκτήσουμε
χριστιανική αγάπη που εκδηλώνεται με
τα καλά έργα προς τους άλλους συνανθρώπους
μας και τα οποία δεν πρέπει να νομίσωμε
ότι είναι μόνο η βοήθεια των πεινασμένων,
αλλά και αυτή τη βοήθεια μπορούν να την
παρέχουν όσοι
έχουν
πολλά χρήματα. Αλλά ακόμη και ένας λόγος
ενθαρρυντικός και ένας λόγος παρηγορητικός
ακόμη και ένα ωραίο αστείο που δημιουργεί
ατμόσφαιρα γέλιου και χαράς στο περιβάλλον
μας αρκεί ναγίνονται μέσα στα όρια της
ευπρέπειας. Είναι και αυτά καλά έργα.
Ακόμη και το γλέντι
και
ο χορός έχουν τη θέση τους εφόσον γίνονται
και αυτά μέσα στα όρια της ευπρέπειας.
Αλλά
η τακτική των δύο παράλληλων και
απαραίτητων πνευματικών εκδηλώσεων
του ανθρώπου πρέπει να αρχίσει απ' την
πολύ μικρή ηλικία των παιδικών χρόνων
επισημαίνοντας παράλληλα με την ανάγκη
της προσευχής και το αγώνα για εκδηλώσεις
αγάπης προς τους άλλους και την ανάγκη
των καλών έργων όπως π.χ. Εάν δει ένα
λυπημένο συμμαθητή του να τον ρωτήσει
για ποιό λόγο είναι στενοχωρημένος και
να του δώσει παρηγορία λέγοντάς του ότι
θα προσευχηθεί γι' αυτό το θέμα και ότι
ο Θεός αγαπάει όλα τα παιδιά καί ξέρει
τις ανάγκες του καθενός και πρέπει να
Του έχουμε πλήρη εμπιστοσύνη. Είναι και
αυτό καλό έργο. Αλλά και η παιδεία είναι
έργο των γονέων και των δασκάλων του
παιδιού οι οποίοι πρώτοι πρέπει να τα
εφαρμόζουν
και να παραδειγματίζουν τα παιδιά τους.
Χρειάζεται όμως και η καθοδήγηση των
Επισκόπων οι οποίοι χρησιμοποιώντας
την παρούσα μελέτη πρέπει να εμπνεύσουν
την χριστιανική πίστη στους δασκάλους
και καθηγητές. Αυτό θα πρέπει να είναι
το κύριο έργο των Επισκόπων.
Tο
σπουδαιότερο συμπέρασμα είναι η απόλυτη
ανάγκη ο Αναστάς Θεάνθρωπος Κύριος , ο
έχων πάσα “εξουσία εν ουρανώ και επί
γης” , από ξεχασμένος της ανθρώπινης
ιστορίας που είναι τώρα να γίνει ο θείος
Συνοδοιπόρος του σημερινού πιστού
χριστιανού, η καταφυγή του σ' Αυτόν με
πλήρη εμπιστοσύνη στη σοφία Του και
στην ανυπέρβλητη θεία Του αγάπη.
Και
ας μην ξεχνάμε ότι μας περιμένει μια
αιωνιότητα και ότι θα δώσουμε λόγο των
πράξεών μας στον Κύριο.
