(Σκέψεις του αείμν. Καθηγ. του Παν/μίου Α.Ν. Τσιριντάνη)
Παρουσίαση υπό Αλεξ. Χ. Φράγκου
Το θέμα «νεολαία» επρόβαλε στις ημέρες μας έτσι αιφνίδια, απότομα κι έφερε σεισμό σ΄όλη την κοινωνία, σ΄όλους τους θεσμούς, σ΄όλη την πνευματική υπόσταση της εποχής μας.
Και το πρώτο που χρειάζεται είναι να θυμηθούμε ό,τι έχομε πει: «Ο άνθρωπος είναι πια ενήλικος». Αυτό ισχύει για την νεολαία ειδικώτερα και με την έννοια πως ο νέος, ο έφηβος, το παιδί ίσως, σήμερα είναι ενήλικας. Έχει μιάν ωρίμανση που δεν την είχαν οι νέοι άλλων εποχών και πρέπει να ληφθεί υπ΄όψη από οποιονδήποτε καταγίνεται με το θέμα της νεολαίας. Αυτή η απότομη ενηλικίωση έφερε τον σεισμό.
Και ο νέος αυτός θέλει, προβάλλει την αξίωση, να του μιλήσεις όχι παιδαγωγικά αλλά παλληκαρίσια. Ο Χριστιανισμός είναι ο περισσότερο αρμόδιος γι΄αυτή την παλληκαριά, που δεν είναι τίποτε άλλο από την ειλικρίνεια, την ομολογία της αλήθειας. Ο Χριστιανισμός, λοιπόν, καλείται να μιλήσει στον νέο παλληκαρίσια, ειλικρινά, «ντόμπρα». Όχι για να καλοπιάσωμε αλλά για να βοηθήσωμε. Όχι για να κερδίσωμε χειροκροτήματα, αλλά να κερδίσωμε τουλάχιστον το μνημονικό των νέων. Εκεί, τουλάχιστον, να εναποθέσωμε τις μεγάλες αλήθειες. Αν δεν μας ακούσουν σήμερα, να έχουν τι να θυμηθούνε αύριο, ώστε έστω και τότε, να αρχίσει η καλή πορεία.
Και ακόμα, ευθύς από την αρχή, θα τους ζητήσωμε συνέπεια. Με άλλα λόγια θα τους πούμε πως αφού έγιναν ενήλικοι, πρέπει να ε ί ν α ι ενήλικοι, όχι μόνο για τα δικαιώματα αλλά και για τις ευθύνες. Πώς αφού αυτοί επήραν στα χέρια τους την σκυτάλη, αυτοί και ευθύνονται για ό,τι γίνει. Και πως αν θα ξεχωρίσουν τις ευθύνες τους από ό,τι τους έδωσαν οι πατέρες τους, πρέπει το ξεχώρισμα αυτό να το δείξουν όχι μόνο με οργή και φωνές και γκρεμίσματα, αλλά με θετική δημιουργία που θα υποστεί και αυτή τον έλεγχο των αυριανών ανθρώπων, έλεγχο των καιρών που έρχονται.
Και τότε θα είναι καιρός να τους προσφερθεί η χριστιανική πίστη, ντόμπρα, παλληκαρίσια και χωρίς προσαρμογές, τάχα για να κερδίσωμε τους νέους.
Έργο δύσκολο, κυριολεκτικά υπερανθρώπινο, αλλά, τουλάχιστον, ας κάνωμε εμείς, ό,τι εμείς οι σημερινοί άνθρωποι μπορούμε, προσφέροντάς τους το μήνυμα της πίστεως. Ίσως και αυτά που γράφομε εδώ κάτι να βοηθήσουν για να προσφερθεί το μήνυμα αυτό της πίστεως στους νέους. Για τον ειδικό αυτό σκοπό άλλωστε γραφτήκανε, κατά πρώτο λόγο.
(Βλ. «Εμπρός εις την κρίσιμον καμπήν. Ένα μήνυμα». Σελ. 98 επ. «Εκδόσεις Συζήτησις»).
