(Του αείμν. Καθηγ. του Παν/μίου Αθηνών Α.Ν. Τσιριντάνη)
Παρουσίαση από Α.Χ. Φράγκο
……………………………………………………………………………………………………
Χρειάζεται ακόμη η ειδική αντιμετώπιση των ιδιαιτέρων προβλημάτων που θέτει η πνευματική τροφοδοσία της εργαζόμενης νεολαίας.
Η έλλειψη της ειδικής αυτής αντιμετώπισης δεν οφείλεται, βέβαια, σε υποτίμηση της σπουδαιότητας των ειδικών αυτών προβλημάτων. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει. Ακριβώς στη συναίσθηση της ιδιαίτερης σπουδαιότητας αλλά και των μεγάλων δυσκολιών που παρουσιάζουν τα ειδικά αυτά προβλήματα οφείλεται ο δισταγμός και η έλλειψη της ειδικής πνευματικής προετοιμασίας που χρειάζεται προκειμένου για την εργαζόμενη νεολαία.
Αλλά και εδώ ισχύει το «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Ο δισταγμός αυτός, το κενό που παρουσιάζεται κάνει να μη ξεκινήσωμε από τα ειδικώτερα που χωρίζουν, αλλά από τα γενικώτερα που ενώνουν τους νέους μας, ανεξάρτητα από είδος απασχόλησης, τον εργάτη-νέο, ας πούμε με τον φοιτητή. Σε ένα τέτοιο ξεκίνημα βλέπομε τον εργάτη-νέο απλούστατα, ως νέο με τα προβλήματα της ηλικίας του και της εποχής του. Και αναφορικά με τις διαφορές, οι διαφορές δεν είναι σινικά τείχη. Υπάρχει πάντοτε η ενότητα στη θεμελίωση που θα έχει μία αληθινά συστηματική προσπάθεια για την πνευματική τροφοδοσία της ελληνικής νεολαίας.
Και το πρωταρχικό θέμα είναι, πώς ο νέος του σήμερα, πώς το σημερινό ελληνόπουλο θα έχει τον πνευματικό εξοπλισμό που του χρειάζεται για να αντιτάξει νικηφόρα πνευματική αντίσταση στο υλιστικό ρεύμα της εποχής. Το ρεύμα αυτό που, δυστυχώς, απλώνεται σε όλο τον πλανήτη μας ζητάει να εισδύσει και στον τόπο μας. Μας εδόθηκε αλλού η ευκαιρία να εκθέσωμε ότι, προκειμένου για την ηθική κατάπτωση από τον χυδαίο αυτόν υλισμό, η Ελλάδα η ελληνική νεολαία, βρίσκεται σε ένα σημείο λιγώτερο άρρωστο, περισσότερο υποφερτό από τη νεολαία άλλων χωρών του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Η απορρόφηση από τις υλικές μόνο απολαύσεις είναι πολύ μικρότερη. Οι εξαλλοσύνες στην εμφάνιση και κοινωνική διαβίωση της νεολαίας είναι, για τον Έλληνα νέο, ή άγνωστες ή πολύ περιωρισμένες.
Ακόμη και κάτι άλλο που έχει βασική σπουδαιότητα για το θέμα μιας αληθινής πνευματικής πορείας. Έχει βέβαια υποχωρήσει στην εποχή μας η πίστη στον Θεό. Αλλ΄εκείνος ο με επίγνωση υλισμός, ο υλισμός με πλήρη συνέπεια, ο ωμός, ας επιτραπεί η έκφραση ο κτηνώδης αθεϊσμός, δεν έχει εισδύσει στην ελληνική νεολαία. Μέσα στην ψυχή του Έλληνα νέου ζει πάντοτε, έστω και «σαν την σπίθα κρυμμένη στη στάχτη» η πίστη. Και αυτό σημαίνει, ότι υπάρχει, πάντοτε στη ψυχή του Έλληνα νέου στήριγμα για τις αιώνιες αξίες, αλλά ακόμη και για τις εθνικές παραδόσεις.
Και αυτό ισχύει όλως ιδιαίτερα για τον εργαζόμενο νέο. Βέβαια, ο νέος-εργάτης είναι από μια πλευρά περισσότερο εκτεθειμένος σε ρεύματα αντιπνευματικά. Έχει όμως ένα άλλο «ατού». Η βιοπάλη του εργάτη φέρνει ωρίμανση ψυχική και ο υγιής μόχθος είναι εχθρός της εξαλλοσύνης και της αρρώστειας που εμφανίζουν αργόσχολοι κυρίως νέοι.
Και μη αντιτάξετε στην αλήθεια αυτή ότι ο εργαζόμενος νέος ξέρει λιγώτερα γράμματα από άλλους συνομηλίκους του. Πρώτα-πρώτα αυτό το μειονέκτημα υπάρχει σε πολύ μικρότερο βαθμό παρά όσο ίσως κανείς θα νόμιζε. Αλλά προ παντός η δύναμη του πνεύματος η ανωτερότητα της ψυχής, δεν εξαρτώνται βέβαια από τα πόσα βιβλία έχει κανείς διαβάσει. Κάτι έχει να μας διδάξει πάνω σ΄αυτό η ιστορία των αγώνων του Έθνους μας. Και αν ξέρει λιγώτερα γράμματα ο εργαζόμενος νέος της Ελλάδος, δεν διαθέτει γι΄αυτό μικρότερο πνευματικό οπλισμό. Και γι΄αυτό αντιτάσσει ψυχική αντίσταση σε κάθε κατήφορο και γι΄αυτό αποτελεί στοιχείο πνευματικού ανεβάσματος του λαού μας, μορφωμένων και αμόρφωτων.
Αυτές οι διαπιστώσεις οδηγούν στο συμπέρασμα, ότι πρέπει ποτέ να μη ξεχνάμε τούτο: Το εργαζόμενο ελληνόπουλο είναι μία πνευματική προσωπικότητα που δεν στέκει παράμερα αλλά, εντελώς αντίθετα, βρίσκεται μέσα στην πνευματική πορεία του Έθνους, ως προσωπικότητα που είναι, και έχει χρέος να είναι, και αυτή παράγων και διαμορφωτής της πνευματικής ζωής του συνόλου, προζύμι υγείας μέσα στην όλη ζύμη, κατά την ωραία εικόνα του Αποστόλου Παύλου.
Αυτό, όμως πάλι προϋποθέτει ένα εθνικό σύνολο που έχει συνείδηση της αξίας που έχει ο εργαζόμενος νέος ως πνευματική προσωπικότητα, προσβλέπει στον εργαζόμενο νέο με στοργή έμπρακτη για τα προβλήματα και τις ανάγκες που αντιμετωπίζει ο νέος αυτός. Και τότε θα του υπενθυμίζει και την ιερή αποστολή του και το χρέος του απέναντι στο Έθνος και την ευθύνη του ακόμη για την πνευματική υγεία του συνόλου. Αλλ΄ας επαναλάβωμε: Πριν από όλα πρέπει το Έθνος να δείξει την αγάπη του στον εργαζόμενο νέο. Να τον βοηθεί, να τον παραστέκεται, σε όλα του τα προβλήματα, στην όλη του βιοπάλη.
Όλα αυτά δεν θα γίνουν μόνο χάριν του Έλληνα νέου-εργάτη. Θα γίνουν προ παντός χάριν της εθνικής ολότητας. Εάν το ελληνόπουλο που είναι τώρα μέσα στην εργατική βιοπάλη, νοιώσει να το περιβάλλει η θαλπωρή του αληθινά χριστιανικού και πραγματικά Ελληνικού πνεύματος, αν δει έτσι ζωντανή την δικαιοσύνη και την αγάπη και αν, αφού εκπληρωθούν αυτές οι προϋποθέσεις, το εργαζόμενο ελληνόπουλο τροφοδοτηθεί πνευματικά και τονωθεί ψυχικά, τότε το όλον έθνος θα ανεβεί υψηλότερα. Εκεί, όπου βλέπεις τα ιδανικά να γίνωνται πραγματικότητα!
