(Περίληψη από εισήγηση του αείμν. Καθηγ. του Παν/μίου Αθηνών Α.Ν. Τσιριντάνη)
Παρουσίαση περίληψης από Α.Χ. Φράγκο
Θα παρουσιασθεί στη συνέχεια μια περίληψη σχετικής εισηγήσης του αείμνηστου διαπρεπή καθηγητή της Νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών Α.Ν. Τσιριντάνη.
Η έννοια της αιωνιότητος είναι αντίθετη προς την έννοια του χρόνου. Αλλά υπάρχει και το υπεράνω του χρόνου. Έτσι έχωμε πρώτα την έννοια του πέρα από τον χρόνο.
Η αιωνιότητα έρχεται σε αντίθεση με την έννοια της φθοράς. Έτσι αιώνιο είναι το άφθαρτο, το απολύτως άφθαρτο.
Ο νους μας μπορεί να συλλάβει ότι κάτι δεν συλλαμβάνει. Το ανθρώπινο μυαλό συλλαμβάνει και την ύπαρξη του ασύλληπτου. Μπορώ να σκεφθώ τη πραγματικότητα που δεν έχει την από το χρόνο φθορά. Και εδώ είναι η έννοια της αθανασίας. Άρα αιωνιότητα είναι το υπέρχρονο, το άφθαρτο, το αθάνατο.
Για την προσωπική μας αθανασία: Ο θάνατος του ανθρώπου δεν αποτελεί την εξαφάνιση της προσωπικότητός του. Αυτό αποτελεί, πρώτον, μια πανανθρωπινη πίστη.
Δεν υπάρχει θετική διδασκαλία για εξαφάνιση της προσωπικότητας του ανθρώπου μετά τον θάνατο του. Μόνο αν είναι κανείς υλιστής εμποδίζεται να δεχθεί την αθανασία.
Δέχομαι ότι δεν είμαι μόνο τα τόσα κιλά κρέας που έχω, αλλά έχω ψυχή και σώμα. Δεν έχωμε, βέβαια, εμπειρία του θανάτου. Το θέμα αυτό είναι έξω από την ανθρώπινη εμπειρία. Αλλά αυτό δεν αποδεικνύει τίποτα εναντίον της επιβίωσης της ανθρώπινης προσωπικότητας μετά τον θάνατο. Η ανθρώπινη ύπαρξη είναι σύνδεση του πρόσκαιρου και του αιώνιου.
Πρέπει κάθε νέος να βγάλει μια απόφαση: Η ύπαρξή του περιορίζεται στα τόσα κιλά κρέας που έχει; Αν όχι, τότε πρέπει να πιστέψει ότι μετέχει της αιωνιότητος με την υπερυλική του πνευματική προσωπικότητα, την ψυχή του.
Υπάρχει ζωή που είναι χαράμι και υπάρχει θάνατος που είναι ζωή (θάνατος Σωκράτη, θάνατος Χριστού πάνω στο Σταυρό).
Μπροστά στην αιωνιότητα, ο θάνατος είναι ανώτερος από τη ζωή.
Έτσι, κάθε πράγμα όταν το βάλεις στην προοπτική της αιωνιότητος, παίρνει άλλη όψη με την προοπτική του χρόνου. Παράδειγμα: Η άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από την Τουρκία το 1453 ήταν ένα κακό. Αλλά με την προοπτική της αιωνιότητας ήταν καλό, γιατί έφερε την κάθαρση ενός σάπιου καθεστώτος και τα τετρακόσια χρόνια δουλείας ήταν χρόνια πολύ λαμπρά πνευματικά.
Συνοψίζω: Πρώτον, η αιωνιότητα έχει μια αιτιολογική διάκριση. Έχει θεώρηση με κριτήριο το χρόνο.
Δεύτερον, είναι αξιολογική θεώρηση.
Τρίτον, αποκτά το άφοβο μπροστά στο πρόσκαιρο.
Με το φως της αιωνιότητος και της προοπτικής της αθανασίας, ούτε φοβάται το πρόσκαιρο ούτε σαγηνεύεται από το πρόσκαιρο. Έχει το καθήκον της στιγμής.
Πρέπει να αφήσωμε την ικανοποίηση του εγώ.
Οι μεγάλες δοκιμασίες, με το πνεύμα της αιωνιότητος φαίνονται πολύ καλές, άριστες. Τα δυσάρεστα γεγονότα καίνε τη σαπίλα και έτσι θα έρθει η εξυγίανση, η νίκη της πνευματικής υγείας.
Όχι τόσο πολύ να πιστεύομε στον θάνατο. Ας πιστεύομε και στην αθανασία.
Ξεπέρασε το εγώ σου και θα δεις φως μέσα στο σκοτάδι
(Βλ. «Ἡ πίστις ως βίωμα», τόμος ΣΤ΄, σελ. 98 επ. «Εκδόσεις Συζήτησις»).
Σχόλιο Α.Χ. Φράγκου:
Την αιωνιότητα και αθανασία την δίνει ο Θεός , ο Κύριος. Και οι νέοι μας ας έχουν υπόψη, ότι είναι προορισμένοι για την αιωνιότητα και αθανασία, γιατί έχουν την αθάνατη πνευματική προσωπικότητα. Και στη σύντομη ζωή μας στη γη αυτή δίνουμε εξετάσεις για να αξιωθούμε της αιωνίας ζωής, εξετάσεις αν κάνομε έργα αλληλεγγύης και ανθρωπιάς.
Ας μη το ξεχνάνε αυτό οι νέοι μας. Η αιωνιότητα είναι δώρο του Θεανθρώπου. Και η ζωή εδώ προκρίνει την αιωνιότητα της πνευματικής μας προσωπικότητας, της ψυχής μας.
