(Του αείμν. Καθηγ. του Παν/μίου Αθηνών Ν. Τσιριντάνη)
Παρουσίαση από Αλέξ. Χ. Φράγκο
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η θυσία είναι απαραίτητη στη ζωή μας, στον αγώνα όχι μόνο τη επιβίωσης, αλλά και της επιτυχίας στόχων στη ζωή μας. Θα παρουσιάσουμε λοιπόν κατωτέρω σε περιληπτική μορφή, κύρια σημεία από εισήγηση σε κύκλο επιστημόνων, του μεγάλου πνευματικού ηγέτη, αείμν. Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Αλέξανδρου Ν. Τσιριντάνη:
……………………………………………………………………………………………………
Ας πάρωμε τις θυσίες τις πατριωτικές. Πώς θα ατενίσωμε τους πατριώτες; Όταν εχάραξα τον δρόμο μου, εμπνεύσθηκα από τους αγώνες της πατρίδας μου, και από τους αγώνες και του πατέρα μου και του παππού μου, που έβαλαν τη ζωή τους για την πατρίδα.
……………………………………………………………………………………………………
Λοιπόν, εμείς πρέπει να φέρωμε τον εαυτό μας κάθε τόσο μπροστά στην έννοια της θυσίας, δηλαδή μπροστά στον Σταυρό, Σταυρός, δεν είναι μόνο εκείνο που φοράνε με αλυσίδα, ούτε μόνο το σημείο του σταυρού. Είναι όργανο και σύμβολο της θυσίας.
Η ζωή μας είναι ζωή θυσίας. Μόνο, ότι μπορεί αυτή η θυσία να πάει χαμένη και μπορεί να μη πάει χαμένη. Μπορεί να πάει χαμένη, όχι όπως ίσως νομίζομε, εάν δηλαδή οι άλλοι δεν μας ακούσουν. Όχι. Αλλά χαμένη θα πάει εάν γίνεται χωρίς χαρά, όχι δηλαδή ευχάριστα. Να πω λοιπόν: Μάλιστα, κύριε, εθυσίασα τη ζωή μου.
Δηλαδή, δεν την εθυσίασα, ο λόγος το λέει, αλλά δοκίμασα θυσίες. Γιατί ή έχω το πνεύμα της θυσίας ή δεν έχω τίποτε. Γι΄αυτό πρέπει με το πνεύμα της θυσίας να βαδίσωμε. Και αυτό είναι η ενίσχυσή μας.
Εάν, λοιπόν, έχωμε κατανοήσει τη θυσία, τότε τίποτε δεν μας ενοχλεί. Ούτε θεωρητικές απορίες, ούτε εμπόδια, ούτε τίποτε άλλο. Γιατί έστω ότι εκάναμε μια ευγενική θυσία, όπως έκανε ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, όπως έκαναν οι Κρητικοί του 1866, όπου απέτυχε η επανάσταση το 1868, αλλά έπρεπε να γίνει η επανάσταση. Όπως και εκείνη η θυσία στο Αρκάδι, -που δεν είναι μόνον αυτή, είναι και πολλές άλλες που έγιναν-δεν επήγε χαμένη επειδή απέτυχε η επανάσταση. Γιατί, αυτή η θυσία μας φωτίζει αυτή τη στιγμή. Άκαρπη θυσία δεν υπάρχει, δεν νοείται κάν!
Εμείς, λοιπόν, τώρα πρέπει να προσέξωμε ώστε κάθε μέρα να αναβαπτιζώμαστε στο πνεύμα της θυσίας. Να καταλάβωμε ότι πρέπει να είμαστε άνθρωποι θυσίας και να λέμε ότι και τη ζωή μας ακόμη να θυσιάσωμε. Γιατί ζούμε; Γιατί δεν χρειάσθηκε να πεθάνωμε. Αν χρειαζόταν να προσφέρωμε και τη ζωή μας, να λέμε τουλάχιστον ότι θα την επροσφέραμε. Θα μου πεις: εγγυάσαι ότι θα την επροσφέρατε; Δεν εγγυώμαι, αλλά μιλάω με βάση τη διάθεσή μου. Αλλά δεν εχρειάσθηκε. Καθένας μας έχει υποστή θυσίες χάριν της χριστιανικής προσπάθειας. Και πρέπει να έχει την παλληκαριά να πει: μάλιστα, ήταν θυσία! Και θέλεις να σου πω, ήμουνα έτοιμος να θυσιάσω και τη ζωή μου. Αλλά δεν εχρειάσθηκε.
……………………………………………………………………………………………………
Γι΄αυτό πρέπει συνεχώς να αναβαπτίζωμε τον εαυτό μας στο πνεύμα της θυσίας. Και σας λέω, επειδή του καθαρώς χριστιανικού αγώνα θυσία δεν έχομε –οι μάρτυρες των διωγμών χρονικά μας είναι μακρυά – να έχωμε υπ΄όψη μας τους αγώνες υπέρ της πατρίδος και τους αγωνιστές του 1821.
(Βλ και «Η πίστις ως βίωμα», τόμος Η΄σελ. 75 επ. «Εκδόσεις Συζήτησις»).
Σχόλιο Α.Χ. Φράγκου
Τα παραπάνω έχουν σχέση και με εκείνα που αναφέρονται στο κείμενο με τίτλο «Η χαλύβδωση του χαρακτήρα μας» στο οποίο και παραπέμπουμε.
